Samo oni koji ne poznaju dobro kosovsku političku scenu mogu biti iznenađeni upornošću sa kojom opozicioni poslanici predvođeni Albinom Kurtijem sabotiraju rad Skupštine Kosova.
Jedino oni koji ne znaju Kurtijevu biografiju mogu biti iznenađeni kad on "prizna" da je od policije "pozajmio" suzavac. Ali, nesporni je fenomen i za poznavaoce i za laike, kako se politička slika u Prištini, reinstalirala ponovo na isti način kao prethodnih decenija - sa jedne strane pristalice opozicije spremne na svaku akciju, a sa druge strane represivna policija. Samo, što to sada nije srpsko-jugoslovenska kao 1997. kada je Kurti postao poznat kao mladi studentski lider, nego kosovsko-albanska.
Još onda su izvJeštači beogradskih medija iz Prištine primećivali da Kurti, ofarbane kose u stilu tada popularnog Denisa Rodmana, organizuje demonstracije drugačije nego što se to radi u Beogradu. Naime, Kurtijeve metode bile su gerilske - ljudi su dolazili na okupljanja u manjim organizovanim grupama, za razliku od pristalica opozicije u Srbiji koje bi se jednostavno slile na Trg Republike.
"Skupština Kosova ne može ništa da uradi i ima mnogo objašnjenja zašto je to tako... Skupština jeste neka vrsta oličenja i formiranja, na institucionalni način, volje naroda, ali ipak ta volja naroda bi trebalo da u jednom demokratskom sistemu bude nešto najviše. Ali ovde sa ovom skupštinom to nije slučaj", ovo je Kurti doslovce izjavio 2001. nakon puštanja sa dvogodišnje robije u Zabeli.
I dan danas Kurti primjenjuje ovu tezu, pomješanu sa dozom revolucionarnosti, svojstvenom za političku školu stečenu u zatvoru i pod torturom. Otpor prema institucijama - prvo hegomonističkim srpskim, potom i međunarodnom koje sputavaju kosovski suverenitet, a sada i prema Zajednici srpskih opština kao entitetu poput "Republike Srpske", jeste glavna formula kojom Kurti mobiliše i svoje, a i opozicione aktiviste drugih stranaka. Bilo da prskaju biber sprejom ili gađaju jajima predstavnike vlasti, bilo da se kamenjem suprotstave pripadnicima policije u punoj opremi.
Suptilni analitičari u Beogradu smatraju da iza svega stoji Hashim Thaçi, koji jedini nije meta napada. Što ne mora da bude tačno, pošto je Thaçi u toj mjeri živi simbol borbe OVK da bi napad na njega bio kontraproduktivan.
Paranoični teoretičari zavere pak smatraju, da iza svega stoji nedefinisan strani faktor, iako su se predstavnici zapadnih ambasada nagutali suzavca, pokušavajući da svojim prisustvom u Skupštini Kosova spriječe nerede.
Posmatrači u Tirani ističu podzemnu borbu bivših komandanta OVK za vlast, poslove i uticaj na bezbednosni aparat, dok deo mnjenja u Beogradu misli da je jednostavno na djelu pokušaj mlađih albanskih generacija da i oni imaju svoju borbu u kojoj će pobjediti. Ali, ako se sama politika shvata isključivo kao borba, da li tu uopšte može da postoji kraj, odnosno kompromis?
