Postojeći tandem političkih blizanaca Kosova i Srbije nije spreman da prizna svoju nemoć. Dok, moćni faktori misle da je za normalizaciju naših odnosa dovoljno samo ispoljavanje njihove moći!
Poštovani prijatelju,
Tvoja kolumna “Tehnologija vlasti”, bila je povod da iz znatiželje analiziram retroaktivno nekoliko srpskih prorežimskih stavova i interpretacija u namjeri da ih uporedim sa kosovskim i međunarodnim. Googlam naslove nekih tradicionalnih medija, slušam i gledam neke elektronske medije … Zapažam da velike manipulativne i propagandističke razlike između srpskih i kosovskih lidera i medija nema.
Stičem utisak da se kosovski mediji dodvoravaju vlastima “odbrambenom taktikom”, dok kod srpskih medija se prenaglašava ”ofanzivna manipulacija i propaganda “ koja direktno zadire u psihološku depresiju, posebno ovdašnjih Srba. I međunarodni lideri (posebno bivši,koji su postali sadašnji savjetnici?!) i mediji se po ovom pitanju ne razlikuju previše…
U srpskim medijima dominiraju naslovi koji stvaraju klimu straha ;”Kosovo na ivici rata”, “Strava i užas”, ”Kriza na sjeveru Kosova i Metohije”, ”Kosovski specijalci upali u srpski dio Kosovske Mitrovice, Srbi najavili blokadu”, “Kosmet gori a vlada se češlja”,”Rat na Kosovu počinje 15.decembra?! ”Šiptari napadaju sjever 31. decembra?!”, ”Ustani Srbijo”….
Na drugoj strani, kosovski mediji su podjeljeni… Neki, ističu Thaçijevu izjavu da “treba da se osiguramo da ne izgubimo zadnji voz za jedan održivi mir”. Zato treba “formiranje jedne jedinstvene grupe za dijalog“ sa konačnim ciljem „večitog zaključivanja jednovekovnog konflikta sa Srbijom kako bi se otvorio put miru i blagostanju građana.” Drugi, ističu kako je Haradinaj poslije susreta sa Thaçijem rekao „da su Vlada i on protiv izmjena granica između Kosova i Srbije “. Zato, “Bez ukidanja takse nema nastavka dijaloga“.
Na trećoj strani, međunarodni zvaničnici, zanemarujući stvoreni medijski, realno percipiran manipulativni protivrečni kontekst okolnosti, stvaraju javni pritisak, iako su zvaničnici EZ izgubili nepristrasnost i kredibilitet na jednoj strani, dok na drugoj strani, posebno SAD, ističu da je tobože stvorena “historijska šansa, posebno u obezbjeđivanju pune normalizacije odnosa sa Kosovom”.
U ovom kontekstu, predsjednik Trump ističe “ohrabrujem vas da iskoristite ovaj trenutak i upotrebite političko liderstvo u donošenju odluka koje bi zadovoljile interese obje zemlje. Bila bi velika šteta da se propusti ova jedinstvena prilika za mir, bezbjednost i ekonomski rast.” Štaviše, “ukoliko se ne iskoristi ova jedinstvena prilika, to bi bio tragičan korak unazad, budući da se šansa za postizanje sveobuhvatnog mira vjerovatno neće ponoviti u skorije vrijeme”.
Istovremeno iz Evrope čujemo, čitamo i gledamo kako je Njemačka zabrinuta ukoliko bi došlo do promjene granica jer bi to moglo da ima implikacije u regionu čije posljedice bi se najviše odrazile upravo u toj zemlji. Slična predviđanja i ocjenu ima i Velika Britanija…
Poštovani prijatelju,
Iz prethodnih premisa, izvlačim sljedeći zaključak. Srpski mediji skloni beogradskim vlastima spinuju “klimu straha”. Kosovski mediji ističu protivrečnost namjera; Thaçi “ne želi da izgubi zadnji voz”, dok Haradinaj nespremnošću da ukida tarife na srpsku robu ne želi nastavak dijaloga jer podjela, po njemu, podrazumjeva “obuvanje čizme”.
Napokon, najviši zvaničnici međunarodne zajednice, poput kosovskih Albanaca, imaju protivrečna gledanja. EZ je opterećena svojom unutrašnjom krizom i gubljenjem autoriteta gospođe Mogerini (Mogherini) u zalasku njenog mandata. SAD bi prihvatili bilo koji sporazum, uključujući i podjelu, dok Njemačka i Velika Britanija – ne.
Dakle, kontekst aktuelnih okolnosti i protivrečni stavovi onih koji treba da garantuju potpise i sprovođenje sveopšteg pravnoobavezujućeg sporazuma nije u skladu opisa “jedinstvene prilike”. Naprotiv. Jedinstvena je prilika da dosadašnji glavni akteri u ovom procesu provjere svoj legitimitet jer oni koji nisu uspeli poslije 8 godina vođenja dijaloga, da sazdaju međusobno prijateljstvo – neće ni decenijama uspjeti da sprijatelje svoje narode. Oni su krivi za to što danas Srbi i Albanci ne znaju koliko ima istine u kontekstu suprostavljenog mišljenja da je “Kosovo na ivici rata” ili “proslave historijskog sporazuma“.
Da li mora da se ponovo desi rat? Da li to političari preko medija spinuju tragediju koja se ne može mimoići? Da li zagovornici “historijske šanse“ razumiju realnost bolje od apsolutne većine građana koji žive na teritorijama ”historijske šanse"? Da li su zaboravili šta je bilo u nedalekoj budućnosti? I Ili možda žele sebi da stvore alibi kako bi se opravdali pred onima kojima su “obećali” historijski sporazum? Ili možda žele da izbjegnu ličnu odgovornost pravdajući se objektivnom nužnošću? Ili su zaslepljeni vlašću, pa nisu svijesni svojih nacionalističkih zabluda i iluzija već viđenih predstava?!
Poštovani prijatelju,
Zato se klima straha stvara od političkih elita koje nisu sposobne da nađu normalna rješenja u okviru postojećih realnosti. Postojeći tandem političkih blizanaca Kosova i Srbije nije spreman da prizna svoju nemoć. Dok moćni faktori misle da je za normalizaciju odnosa dovoljna samo moć! Zaboravljajući pri tome da za realizaciju sporazuma Kosova i Srbije trebalo bi da stvore trajan mir i stabilnost koja je preduslov za razvoj i perspektivu za koju treba imati i međusobno povjerenje, osim moći!
Zbog toga, normalizaciju srpsko-albanskih odnosa ne mogu ostvariti lideri i njihovi podržavaoci koji su izabrali manipulaciju medijske politike stvarajuci klimu straha i podržavajući spinovane “historijske šanse?!“
Ukoliko se nastavi započeti put sa sadašnjim akterima koji su doveli dijalog u ozbiljnu krizu, imaćemo beskrajno razočarenje. Imajući u vidu njihovu dosadašnju neodgovornost, ne isključujem mogućnost da potpišu sporazum. To bi uvelo srpsko-albanske odnose u novu avanturu. Zato, nosioci dijaloga i međunarodni podržavaoci treba da na slobodnim izborima potvrde svoj legitimitet sučeljavajuci se sa problemima sadašnjosti, i što je mnogo značajnije, sa izgradnjom zajedničke vizije koja nedostaje!
Belul Beqaj rođen je u Prizrenu 1957, gdje je završio osnovnu i srednju školu. Diplomirao je na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu, magistrirao na Pravnom fakultetu Univerziteta u Prištini i doktorirao političke nauke na Univerzitetu “Kiril i Metodije“ u Makedoniji. Autor je stotine javnih i naučnih radova.
Izražena mišljenja i stavovi predstavljaju mišljenja i stavove samih autora i ne odražavaju nužno stavove redakcije KoSSev i donatora.
Tvoja kolumna “Tehnologija vlasti”, bila je povod da iz znatiželje analiziram retroaktivno nekoliko srpskih prorežimskih stavova i interpretacija u namjeri da ih uporedim sa kosovskim i međunarodnim. Googlam naslove nekih tradicionalnih medija, slušam i gledam neke elektronske medije … Zapažam da velike manipulativne i propagandističke razlike između srpskih i kosovskih lidera i medija nema.
Stičem utisak da se kosovski mediji dodvoravaju vlastima “odbrambenom taktikom”, dok kod srpskih medija se prenaglašava ”ofanzivna manipulacija i propaganda “ koja direktno zadire u psihološku depresiju, posebno ovdašnjih Srba. I međunarodni lideri (posebno bivši,koji su postali sadašnji savjetnici?!) i mediji se po ovom pitanju ne razlikuju previše…
U srpskim medijima dominiraju naslovi koji stvaraju klimu straha ;”Kosovo na ivici rata”, “Strava i užas”, ”Kriza na sjeveru Kosova i Metohije”, ”Kosovski specijalci upali u srpski dio Kosovske Mitrovice, Srbi najavili blokadu”, “Kosmet gori a vlada se češlja”,”Rat na Kosovu počinje 15.decembra?! ”Šiptari napadaju sjever 31. decembra?!”, ”Ustani Srbijo”….
Na drugoj strani, kosovski mediji su podjeljeni… Neki, ističu Thaçijevu izjavu da “treba da se osiguramo da ne izgubimo zadnji voz za jedan održivi mir”. Zato treba “formiranje jedne jedinstvene grupe za dijalog“ sa konačnim ciljem „večitog zaključivanja jednovekovnog konflikta sa Srbijom kako bi se otvorio put miru i blagostanju građana.” Drugi, ističu kako je Haradinaj poslije susreta sa Thaçijem rekao „da su Vlada i on protiv izmjena granica između Kosova i Srbije “. Zato, “Bez ukidanja takse nema nastavka dijaloga“.
Na trećoj strani, međunarodni zvaničnici, zanemarujući stvoreni medijski, realno percipiran manipulativni protivrečni kontekst okolnosti, stvaraju javni pritisak, iako su zvaničnici EZ izgubili nepristrasnost i kredibilitet na jednoj strani, dok na drugoj strani, posebno SAD, ističu da je tobože stvorena “historijska šansa, posebno u obezbjeđivanju pune normalizacije odnosa sa Kosovom”.
U ovom kontekstu, predsjednik Trump ističe “ohrabrujem vas da iskoristite ovaj trenutak i upotrebite političko liderstvo u donošenju odluka koje bi zadovoljile interese obje zemlje. Bila bi velika šteta da se propusti ova jedinstvena prilika za mir, bezbjednost i ekonomski rast.” Štaviše, “ukoliko se ne iskoristi ova jedinstvena prilika, to bi bio tragičan korak unazad, budući da se šansa za postizanje sveobuhvatnog mira vjerovatno neće ponoviti u skorije vrijeme”.
Istovremeno iz Evrope čujemo, čitamo i gledamo kako je Njemačka zabrinuta ukoliko bi došlo do promjene granica jer bi to moglo da ima implikacije u regionu čije posljedice bi se najviše odrazile upravo u toj zemlji. Slična predviđanja i ocjenu ima i Velika Britanija…
Poštovani prijatelju,
Iz prethodnih premisa, izvlačim sljedeći zaključak. Srpski mediji skloni beogradskim vlastima spinuju “klimu straha”. Kosovski mediji ističu protivrečnost namjera; Thaçi “ne želi da izgubi zadnji voz”, dok Haradinaj nespremnošću da ukida tarife na srpsku robu ne želi nastavak dijaloga jer podjela, po njemu, podrazumjeva “obuvanje čizme”.
Napokon, najviši zvaničnici međunarodne zajednice, poput kosovskih Albanaca, imaju protivrečna gledanja. EZ je opterećena svojom unutrašnjom krizom i gubljenjem autoriteta gospođe Mogerini (Mogherini) u zalasku njenog mandata. SAD bi prihvatili bilo koji sporazum, uključujući i podjelu, dok Njemačka i Velika Britanija – ne.
Dakle, kontekst aktuelnih okolnosti i protivrečni stavovi onih koji treba da garantuju potpise i sprovođenje sveopšteg pravnoobavezujućeg sporazuma nije u skladu opisa “jedinstvene prilike”. Naprotiv. Jedinstvena je prilika da dosadašnji glavni akteri u ovom procesu provjere svoj legitimitet jer oni koji nisu uspeli poslije 8 godina vođenja dijaloga, da sazdaju međusobno prijateljstvo – neće ni decenijama uspjeti da sprijatelje svoje narode. Oni su krivi za to što danas Srbi i Albanci ne znaju koliko ima istine u kontekstu suprostavljenog mišljenja da je “Kosovo na ivici rata” ili “proslave historijskog sporazuma“.
Da li mora da se ponovo desi rat? Da li to političari preko medija spinuju tragediju koja se ne može mimoići? Da li zagovornici “historijske šanse“ razumiju realnost bolje od apsolutne većine građana koji žive na teritorijama ”historijske šanse"? Da li su zaboravili šta je bilo u nedalekoj budućnosti? I Ili možda žele sebi da stvore alibi kako bi se opravdali pred onima kojima su “obećali” historijski sporazum? Ili možda žele da izbjegnu ličnu odgovornost pravdajući se objektivnom nužnošću? Ili su zaslepljeni vlašću, pa nisu svijesni svojih nacionalističkih zabluda i iluzija već viđenih predstava?!
Poštovani prijatelju,
Zato se klima straha stvara od političkih elita koje nisu sposobne da nađu normalna rješenja u okviru postojećih realnosti. Postojeći tandem političkih blizanaca Kosova i Srbije nije spreman da prizna svoju nemoć. Dok moćni faktori misle da je za normalizaciju odnosa dovoljna samo moć! Zaboravljajući pri tome da za realizaciju sporazuma Kosova i Srbije trebalo bi da stvore trajan mir i stabilnost koja je preduslov za razvoj i perspektivu za koju treba imati i međusobno povjerenje, osim moći!
Zbog toga, normalizaciju srpsko-albanskih odnosa ne mogu ostvariti lideri i njihovi podržavaoci koji su izabrali manipulaciju medijske politike stvarajuci klimu straha i podržavajući spinovane “historijske šanse?!“
Ukoliko se nastavi započeti put sa sadašnjim akterima koji su doveli dijalog u ozbiljnu krizu, imaćemo beskrajno razočarenje. Imajući u vidu njihovu dosadašnju neodgovornost, ne isključujem mogućnost da potpišu sporazum. To bi uvelo srpsko-albanske odnose u novu avanturu. Zato, nosioci dijaloga i međunarodni podržavaoci treba da na slobodnim izborima potvrde svoj legitimitet sučeljavajuci se sa problemima sadašnjosti, i što je mnogo značajnije, sa izgradnjom zajedničke vizije koja nedostaje!
Belul Beqaj rođen je u Prizrenu 1957, gdje je završio osnovnu i srednju školu. Diplomirao je na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu, magistrirao na Pravnom fakultetu Univerziteta u Prištini i doktorirao političke nauke na Univerzitetu “Kiril i Metodije“ u Makedoniji. Autor je stotine javnih i naučnih radova.
Izražena mišljenja i stavovi predstavljaju mišljenja i stavove samih autora i ne odražavaju nužno stavove redakcije KoSSev i donatora.
