Industrija koja zarađuje stotine miliona godišnje ne haje za ono što radi jednoj od najplemenitijih psećih rasa, grejhaundima. Zaprepastićete se kada čujete šta se dešava prije i poslije kratke trke...
Industrija trkačkih pasa životinje tretira kao mašine. Za svaki minut koji provedu na trkalištu, provešće sate i dane zatvoreni u malim kavezima. Hiljade ih svake godine umre, neki i u ime “selektivnog parenja”, prije nego što uopšte ikada kroče na stazu. Većina nikada ne dođe do “penzije”, što je obično doba od četiri do pet godina.
Bolest i povrede, uključujući slomljene noge, toplotne i srčane udare, uzmu mnoge živote. Uprkos tome što su osetljivi na hladnoću zbog nedostatka masti i tankog krzna, tjeraju ih da se trkaju u ekstremnim vremenskim uslovima kada su temperature ispod nule.
Pritom ih i drogiraju kako bi bili brži, često i kokainom, iako to nije legalno, dok se ženkama ubrizgavaju steroidi da ne bi ulazile u tjeranje.
Mnogi psi umiru tokom transporta, zbog jezive prakse da se čak i do šezdeset ovih bića prevozi u jednom jedinom neklimatizovanom kamionu, po troje u jednom kavezu. Tokom ljetnih mjeseci mnogi umiru tako zbog ogromnih vrućina.
Ni kada su kod “kuće” nije im bolje. Po 20 sati dnevno provode u kavezu i uvijek na glavi imaju brnjicu, zbog čega pate i emotivno ali i od zaraze internih i eksternih parazita. Vlasnici ih slabo i hrane, kako bi zadržali liniju, zbog čega mnogi umiru od gladi i žeđi.
Psi koji počinju da usporavaju i više nisu profitabilni se odmah ubijaju ili se prodaju laboratorijama za eksperimente, najčešće pod maskom usvajanja. Često se ubijaju na brutalan način.
U Iahu je ženka grejhaunda izvađena iz boksa i stavljena usred prepune sobe na vlažan pod; čovjek joj je zatim gurnuo metalnu žicu u rektum i uključio struju, te je tako ubio. Svjedoci su poslije rekli da to nije bio prvi put da se tako uzima jedan život. Idaho je nakon ovoga zabranio trke pasa, ali u drugim dijelovima svijeta i dalje postoje.
2002. godine oko 3.000 grejhaunda otkriveno je na Floridi gde ih je bivši čuvar trkališta ubijao puškom već 40 godina, što je bilo naručeno od strane vlasnika kojima je to bila najjeftinija varijanta da se “riješe” bića koja im više nisu potrebna. Advokat odbrane je rekao da je industrija ta koja treba da bude optužena. “Mizerija počinje kada se rode. Mizerija se završava kada im moj klijent smjesti metak u glavu.”
Mnogi se danas bore protiv ove užasne, nehumane, monstruozne, svirepe i brutalne industrije koja negira ljepotu života samog po sebi i koja se prema drugim bićima na ovoj planeti ponaša kao da nemaju prava na postojanje.
Ova industrija se brani time što kaže da ovi psi vole da se trkaju, i time samo pokazuje koliko je bezdušna.
Da, oni vole da se trkaju, ali za njih je trkanje radost samo ako im je život radost, ako su okruženi ljubavlju, ako se trkaju zbog sebe i sa sobom, sa svojim najboljim prijateljem, ako to ne rade pod prisilom, ako ih se voli i hrani, ako ih se mazi, ako se tretiraju kao živa bića koja imaju prava da postoje jednako kao i sva druga.
Mnoge organizacije danas posreduju u usvajanju grejhaunda, i mnogi su nesrećni psi danas srećni u svojim novim porodicama.
Jednu takvu grupu od njih možete naći na ovoj FB stranici, ako želite da usvojite jednog bivšeg trkačkog psa, ili da jednostavno pratite ispovijesti onih koji su to već uradili.
Ali mnogi psi i dalje pate. Jedini način da prestanu da pate je da se trke pasa zabrane. Jedini način da se zabrane je da VI PRESTANETE DA SE KLADITE NA NJIH.
Bolest i povrede, uključujući slomljene noge, toplotne i srčane udare, uzmu mnoge živote. Uprkos tome što su osetljivi na hladnoću zbog nedostatka masti i tankog krzna, tjeraju ih da se trkaju u ekstremnim vremenskim uslovima kada su temperature ispod nule.
Pritom ih i drogiraju kako bi bili brži, često i kokainom, iako to nije legalno, dok se ženkama ubrizgavaju steroidi da ne bi ulazile u tjeranje.
Mnogi psi umiru tokom transporta, zbog jezive prakse da se čak i do šezdeset ovih bića prevozi u jednom jedinom neklimatizovanom kamionu, po troje u jednom kavezu. Tokom ljetnih mjeseci mnogi umiru tako zbog ogromnih vrućina.
Ni kada su kod “kuće” nije im bolje. Po 20 sati dnevno provode u kavezu i uvijek na glavi imaju brnjicu, zbog čega pate i emotivno ali i od zaraze internih i eksternih parazita. Vlasnici ih slabo i hrane, kako bi zadržali liniju, zbog čega mnogi umiru od gladi i žeđi.
Psi koji počinju da usporavaju i više nisu profitabilni se odmah ubijaju ili se prodaju laboratorijama za eksperimente, najčešće pod maskom usvajanja. Često se ubijaju na brutalan način.
U Iahu je ženka grejhaunda izvađena iz boksa i stavljena usred prepune sobe na vlažan pod; čovjek joj je zatim gurnuo metalnu žicu u rektum i uključio struju, te je tako ubio. Svjedoci su poslije rekli da to nije bio prvi put da se tako uzima jedan život. Idaho je nakon ovoga zabranio trke pasa, ali u drugim dijelovima svijeta i dalje postoje.
2002. godine oko 3.000 grejhaunda otkriveno je na Floridi gde ih je bivši čuvar trkališta ubijao puškom već 40 godina, što je bilo naručeno od strane vlasnika kojima je to bila najjeftinija varijanta da se “riješe” bića koja im više nisu potrebna. Advokat odbrane je rekao da je industrija ta koja treba da bude optužena. “Mizerija počinje kada se rode. Mizerija se završava kada im moj klijent smjesti metak u glavu.”
Mnogi se danas bore protiv ove užasne, nehumane, monstruozne, svirepe i brutalne industrije koja negira ljepotu života samog po sebi i koja se prema drugim bićima na ovoj planeti ponaša kao da nemaju prava na postojanje.
Ova industrija se brani time što kaže da ovi psi vole da se trkaju, i time samo pokazuje koliko je bezdušna.
Da, oni vole da se trkaju, ali za njih je trkanje radost samo ako im je život radost, ako su okruženi ljubavlju, ako se trkaju zbog sebe i sa sobom, sa svojim najboljim prijateljem, ako to ne rade pod prisilom, ako ih se voli i hrani, ako ih se mazi, ako se tretiraju kao živa bića koja imaju prava da postoje jednako kao i sva druga.
Mnoge organizacije danas posreduju u usvajanju grejhaunda, i mnogi su nesrećni psi danas srećni u svojim novim porodicama.
Jednu takvu grupu od njih možete naći na ovoj FB stranici, ako želite da usvojite jednog bivšeg trkačkog psa, ili da jednostavno pratite ispovijesti onih koji su to već uradili.
Ali mnogi psi i dalje pate. Jedini način da prestanu da pate je da se trke pasa zabrane. Jedini način da se zabrane je da VI PRESTANETE DA SE KLADITE NA NJIH.
