Evropom, a potom i svijetom, dominirao bi Veliki germanski rajh u čiji bi sastav ušle sve germanske države, i koji bi se prostirao po cijeloj Istočnoj Evropi. Sudbina Slovena bi bila jednostavna: najveći dio bi bio fizički eliminisan, a ostatak protjeran na drugu stranu Urala...
Jačanje ekstremne desnice širom Evrope pokazuje da niko nije ravnodušan, da od te bolesti pate Evropljani generalno. Drugi svjetski rat je završen prije samo 70 godina, a neki su već smetnuli sa uma njegove strahote, nisu ni svijesni da žive u blagodetima njegovog srećnog ishoda, pa maštaju o obnovi vrijednosti koje su do njega dovele.
Ako ste se nekada zapitali šta bi bilo da je Hitlerova Njemačka ipak pobjedila, te kako bi izgledali Evropa i svijet, nudimo vam neke odgovore. Bazirani su na Hitlerovim govorima, kao i na planovima koje je razvijao Himlerov SS i mnoge druge organizacije i vladine agencije ondašnjeg Rajha.
Nadamo se da ćete steći opštu sliku pakla u kome biste živjeli, pod pretpostavkom da biste uopšte i bili u životu.
VELIKI GERMANSKI RAJH
Sovjetski ratni zarobljenici u njemačkom logoru Mauthauzenu 1945. godine. Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
U pitanju je bio jedan od najrazvijenijih nacističkih projekata, prije svega od strane SS. Ova država je trebalo da objedini sve germanske narode, čime bi njihove nacionalne države postale puke provincije. Njihovi nacionalni identiteti bi bili uništeni, osim rasnog, ali bi mogli da zadrže svoje jezike.
U sastav ove tvorevine bi ušla Njemačka, Holandija, Luksemburg, flamanski dio Belgije, Danska, Švedska, Norveška, Island, njemački dijelovi Švicarske i Lihtenštajn, te Češka, Slovenija i Istra (naši bivši jugoslovenski sunarodnici je trebalo da budu ili deportovani ili ubijeni ili asimilovani). Anektirani bi bili i veliki dijelovi sjeverne i istočne Francuske, Valonija, francuska Švicarska, a romanski narodi očišćeni sa tog tla. Velika Britanija bi bila isključena iz ove države, iako su nacisti Engleze vidjeli kao germanski narod. Naravno, u njen sastav bi ušli i ogromni prostori Istočne Evrope koji nisu u tom trenutku bili naseljeni Nijemcima. O tome u narednoj tački.
Germanija kao prestonica svijeta. Ovako je trebalo da izgleda centar Berlina po zamisli Alberta Špera Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
Kao prestonica ove države, Berlin bi doživio veliku obnovu, a u njegovom centru je trebalo da se nalaze brojna zdanja koja bi služila kao politički, ekonomski i kulturni centar svijeta.
GENERALPLAN OST: OPŠTI PLAN ZA ISTOK
Istočna granica Germanskog rajha bila bi na Uralu, koji je igrao bitnu ulogu u nacističkim planovima; jugoistočna – kao što možete da vidite na gorepriloženoj karti – bila bi na Crnom moru, Krimu i Kavkazu; obala Baltičkog mora bi takođe bila uključena, sa izuzetkom Finske. To bi bile granice "lebensrauma", životnog prostora kako ga je zamislio Adolf Hitler.
Deportacija Poljaka iz Vartelanda, zapadna Poljska. Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
Ovo ogromno prostranstvo na kome je u tom trenutku živjela masa Rusa, Poljaka, Ukrajinaca, Litvanaca, Letonaca i Estonaca bilo bi jednostavno etnički očišćeno na najbrutaniji mogući način: ostanak bi bio dozvoljen samo onima koji su po rasnim kriterijumima njemačkih naučnika bili podobni za germanizaciju (u tu svrhu je već za vrijeme rata na hiljade poljske djece oteto od svojih roditelja i predato njemačkim porodicama) i onima koji bi služili njemačkim gospodarima (ali i sa njihovom postepenom eliminacijom); ostali bi bili ili pobijeni ili prognani istočno od Urala.
Nacisti su pravili razliku između tzv. Malog plana koji je trebalo sprovoditi tokom rata, i Velikog plana koji je trebalo implementirati u decenijama nakon njega. 80-85 odsto Poljaka, 50-60 odsto Rusa, 75 odsto Bjelorusa, 65 odsto Ukrajinaca, 85 odsto Litvanaca, 50 odsto Letonaca, Estonaca i Čeha i 100 odsto Latgalijanaca je trebalo ili fizički eliminisati ili deportovati u Sibir. Hitler je posebno želio da izbriše poljsko ime iz historije; ono malo Poljaka što bi ostalo nakon egzekucija i deportacije bi bilo robovska radna snaga, a čak je i njih trebalo da nestane u roku od 15 do 20 godina. Varšava je trebalo da se kompletno uništi i na njenom mjestu da se podigne njemački grad po planu Fridriha Pabsta.
Na cijelom području Istočne Evrope bi se potom naselilo oko desetak miliona (broj bi vremenom rastao) Nijemaca i drugih Germana, ali eventualno i germanizovanih Slovena i Balta koji bi bili ne samo kolonisti već i braniči "otadžbine": seljaci-ratnici. Živjeli bi u zajednicama od po 30-40 farmi, u centru sela bi bio štab NSDAP (Nacional-socijalistička njemačka radnička partija), kuća zaslužnog lokalnog SS ili partijskog lidera koji bi bio poglavar zajednice, poljoprivredni savjetodavni centar, mala bolnica i bioskop.
Ne bi bilo crkava, mada je Himler rekao da će, ako svještenstvo skupi pare da sagradi hramove u ovim selima, SS kasnije preuzeti te hramove i od njih napraviti germanska svetilišta. Čak je bilo izračunato i koliko bi tačno oružja posjedovao svaki seljak.
Postojalo bi takođe 36 urbanih centara ovakvih regija, koji bi bili planirani gradovi od oko 20.000 stanovnika. Sve bi bilo povezano mrežom autoputeva, lokalnih puteva i pruga. Imena svih geografskih pojmova i toponima bila bi zamjenjena njemačkim, kako bi se jasno stavilo do znanja kome pripadaju. Krim bi se tako, po Hitlerovoj želji, zvao Gotenland (Goti su jedno vrijeme, prije nego što su se naselili na teritoriju današnje Bugarske i Srbije, zaista živjeli u južnoj Ukrajini i na Krimu).
Što se tiče Sibira, u njemu bi živjeli prognani Sloveni iz Istočne Evrope. Rusko ime je takođe, pored poljskog, trebalo da nestane, a da ih sa druge strane Urala zamjene etniciteti zasnovani na srednjevekovnim slovenskim plemenima poput Vjatića i Sjeverjana; ako to ne bude uspjelo, onda bi trebalo stvorili nove narodnosti na bazi gradova oko kojih žive. Tamošnji Sloveni bi živjeli u razdvojenim zajednicama, manjim polu-državicama, sa slabim milicijama koje bi održavale red, i tako dalje. Ništa nije smjelo da ugrozi granice nove Njemačke. Kada za to sazru okolnosti, rajh bi se proširio preko Urala. Šta bi se desilo sa ostacima slovenskih naroda nakon toga, samo nebo zna.
Evropa pod nacističkom dominacijom 1942. godine. Foto: Wikipedia/Morgan Hauser
PLAN ZA JUGOISTOK
Slovačka, Mađarska, Rumunija, Bugarska, Srbija svedena na "beogradski pašaluk", Hrvatska, Crna Gora, Albanija i Grčka bi bili njemački sateliti, marionetske države.
Glavni razlog zanimanja Berlina za ovaj prostor je logično bio basen Dunava, zbog ekonomije; ova rijeka je viđena kao bitan koridor za njemački uvoz i izvoz. Hitler je rekao: "Dunav je vodeni put koji vodi direktno u srce kontinenta, i zbog ovoga, u Evropi koja je ujedinjena oko nas, on mora biti tretiran kao njemačka rijeka i mora biti kontrolisan od strane Njemačke".
Postojale su i ideje da se duž cijelog toka ove rijeke nasele etnički Nijemci, da to bude posebna oblast rajha, odnosno "gau", i da centar te oblasti bude Beograd. Ostatak Srbije bi u svakoj mogućoj kombinaciji ostao pod nekakvom formom stalne njemačke uprave.
AFRIKA
Crni kontinent uvijek je igrao sekundarnu ulogu u Hitlerovim planovima, uvijek je po važnosti bio iza teritorijalne ekspanzije u Evropi; politiku Njemačkog rajha prije Prvog svjetskog rata čak je nazvao i izdajničkom, pošto se Kajzer bavio kolonijama umjesto da se bavi ujedinjenjem cijelog njemačkog naroda u jednu državu.
Ipak, poslije rata Afrika je trebalo da bude podjeljena u tri zone: sjevernu bi držala Italija, centralnu Njemačka, dok bi južnu trećinu držali Afrikaneri.
ŠTA SA DVIJE AMERIKE?
Nije postojao nikakav jasan i decidan plan vezan za sjevernoamerički kontinent. Premda je sam Adolf Hitler, veliki ljubitelj romana Karla Maja u kome su urođenici predstavljeni vrlo pozitivno, smatrao da su Indijanci (a prije svega Sijuksi) zapravo Arijevci, i premda je nacistička propaganda tvrdila da će im Njemačka vratiti zemlju koja im je oteta a veliki studiji pod kontrolom Gebelsa snimali vesterne u kojima su Indijanci bili heroji – nikada nikakav razrađeni plan sudbine ovog kontinenta nije postojao.
Hitler je pretpostavio da će jednoga dana doći do sudbonosne interkontinentalne bitke između Starog i Novog svijeta, ali odluka o tome je trebalo da bude ostavljena nekom budućem njemačkom rukovodstvu.
Slično je bilo i sa Južnom Amerikom. Iako su je smatrali udžbeničkim primjerom "svih strahota do kojih dovodi rasno miješanje", željeli su ekonomsku dominaciju nad ovim prostorom i podstrekivali su u tu svrhu brojne fašističke pokrete koji su se tamo rojili.
AZIJA: SUTRA I PREKOSUTRA
Na tajnoj konferenciji, Nijemci i Japanci su 1942. godine podijelili Aziju na dvije uticajne sfere: linija razdvajanja je išla dolinom reke Jenisej u Sibiru do granice sa Kinom, potom granicom između ondašnjeg Sovjetskog Saveza i Kine do sjevernih i zapadnih granica Avganistana, pa potom do Indijskog okeana granicom između Irana i Britanske Indije (ovo je današnji Pakistan). Nijemci su ga prvobitno odbacili jer je to indijski potkontinent davalo u ruke Japancima, ali je Hitler to našao prihvatljivim i potpisao je sporazum. Premda je isprva želio da Britanci očuvaju svoju imperiju, tok rata je promijenio te Hitlerove želje, pa u skladu sa tim i ova raspodjela Indije.
Bitno je međutim naglasiti da njemački firer alijansu sa Japancima nikada nije vidio kao neko trajno rješenje, već samo kao privremeno. Nakon što bi porazili Sovjetski Savez, Britaniju i Ameriku, konflikt između Germanskog rajha i Japanskog Carstva bi bio neizbježan. Ribentropu je odmah nakon potpisivanja diobe Azije sa Japancima rekao: "Moramo da razmišljamo vijekovima unaprijed. Prije ili kasnije, doćiće do konačnog obračuna između bijele i žute rase“.
Bliski Istok bi bio čisto arapsko područje, vjerovatno pod uticajem Italije; Iran je smatran arijevskom državom, a persijski šah je čak i ime promjenio u Iran 1935. na sugestiju njemačkog ambasadora (iako je to drevno ime za cijelo ovo područje, koje se svejedno već tako zvalo). Turskoj je takođe trebalo dati značajna proširenja na uštrb Grka i Sirijaca, sa marionetskom državom na Kavkazu, kako bi se osigurala njihova lojalnost.
KAKO BI IZGLEDALO DRUŠTVO?
Osim ako ne mislite da je sasvim u redu da vas neko po rođenju predodredi za čistača cipela samo zato što vam nos ne odgovara željenom standardu, svijet bi bio pravi pakao za život.
Granice bi bile zatvorene za najveći broj ljudi, a život svakog pojedinca bi bio potpuno podređen kolektivu kome pripada: puno drastičnije nego što je to bio slučaj u sovjetskom bloku (Jugoslavija nikada nije bila takvo društvo, ma koliko autoritativna vlast partije bila). Individualnost bi bila sistematski uništavana: vaše "ja" ne bi imalo nikakvu vrijednost u odnosu na kolektivno "mi", a "naš" interes bi bio ono što kažu vladari. Oni koji ne bi mogli da doprinesu apstraktnoj dobrobiti i životu kolektiva bili bi ubijani, na primjer djeca sa defektima.
Demokratski princip izbora vođstva bi bio ugašen: samoproklamovani lider bi određivao ko će upravljati pokrajinama, a pokrajinski guverneri ko će vladati opštinama. Prostor za korupciju je naravno očigledan. Ako bi oni koji vam govore šta je "naš" interes gledali samo svoj, vi ne biste imali nikakav način da se tome suprotstavite, osim ako ne želite da završite u logoru. Logora bi, naravno, bilo napretek.
Srećom, Hitlerova Njemačka je poražena, a crnilo nije zavladalo svijetom. Oni koji danas nose majice sa nacističkim kukastim krstom (uz dužno poštovanje prema svastici kao solarnom simbolu dobrote i sreće), i oni koji danas simpatišu ovaj pokret, trebalo bi da stave prst na čelo i zapitaju se, da li je takav svijet zaista mjesto gdje bi voljeli da žive.
Izvor: Telegraf.rs
Ako ste se nekada zapitali šta bi bilo da je Hitlerova Njemačka ipak pobjedila, te kako bi izgledali Evropa i svijet, nudimo vam neke odgovore. Bazirani su na Hitlerovim govorima, kao i na planovima koje je razvijao Himlerov SS i mnoge druge organizacije i vladine agencije ondašnjeg Rajha.
Nadamo se da ćete steći opštu sliku pakla u kome biste živjeli, pod pretpostavkom da biste uopšte i bili u životu.
VELIKI GERMANSKI RAJH
Sovjetski ratni zarobljenici u njemačkom logoru Mauthauzenu 1945. godine. Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
U pitanju je bio jedan od najrazvijenijih nacističkih projekata, prije svega od strane SS. Ova država je trebalo da objedini sve germanske narode, čime bi njihove nacionalne države postale puke provincije. Njihovi nacionalni identiteti bi bili uništeni, osim rasnog, ali bi mogli da zadrže svoje jezike.
U sastav ove tvorevine bi ušla Njemačka, Holandija, Luksemburg, flamanski dio Belgije, Danska, Švedska, Norveška, Island, njemački dijelovi Švicarske i Lihtenštajn, te Češka, Slovenija i Istra (naši bivši jugoslovenski sunarodnici je trebalo da budu ili deportovani ili ubijeni ili asimilovani). Anektirani bi bili i veliki dijelovi sjeverne i istočne Francuske, Valonija, francuska Švicarska, a romanski narodi očišćeni sa tog tla. Velika Britanija bi bila isključena iz ove države, iako su nacisti Engleze vidjeli kao germanski narod. Naravno, u njen sastav bi ušli i ogromni prostori Istočne Evrope koji nisu u tom trenutku bili naseljeni Nijemcima. O tome u narednoj tački.
Germanija kao prestonica svijeta. Ovako je trebalo da izgleda centar Berlina po zamisli Alberta Špera Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
Kao prestonica ove države, Berlin bi doživio veliku obnovu, a u njegovom centru je trebalo da se nalaze brojna zdanja koja bi služila kao politički, ekonomski i kulturni centar svijeta.
GENERALPLAN OST: OPŠTI PLAN ZA ISTOK
Istočna granica Germanskog rajha bila bi na Uralu, koji je igrao bitnu ulogu u nacističkim planovima; jugoistočna – kao što možete da vidite na gorepriloženoj karti – bila bi na Crnom moru, Krimu i Kavkazu; obala Baltičkog mora bi takođe bila uključena, sa izuzetkom Finske. To bi bile granice "lebensrauma", životnog prostora kako ga je zamislio Adolf Hitler.
Deportacija Poljaka iz Vartelanda, zapadna Poljska. Foto: Wikipedia/Bundesarchiv
Ovo ogromno prostranstvo na kome je u tom trenutku živjela masa Rusa, Poljaka, Ukrajinaca, Litvanaca, Letonaca i Estonaca bilo bi jednostavno etnički očišćeno na najbrutaniji mogući način: ostanak bi bio dozvoljen samo onima koji su po rasnim kriterijumima njemačkih naučnika bili podobni za germanizaciju (u tu svrhu je već za vrijeme rata na hiljade poljske djece oteto od svojih roditelja i predato njemačkim porodicama) i onima koji bi služili njemačkim gospodarima (ali i sa njihovom postepenom eliminacijom); ostali bi bili ili pobijeni ili prognani istočno od Urala.
Nacisti su pravili razliku između tzv. Malog plana koji je trebalo sprovoditi tokom rata, i Velikog plana koji je trebalo implementirati u decenijama nakon njega. 80-85 odsto Poljaka, 50-60 odsto Rusa, 75 odsto Bjelorusa, 65 odsto Ukrajinaca, 85 odsto Litvanaca, 50 odsto Letonaca, Estonaca i Čeha i 100 odsto Latgalijanaca je trebalo ili fizički eliminisati ili deportovati u Sibir. Hitler je posebno želio da izbriše poljsko ime iz historije; ono malo Poljaka što bi ostalo nakon egzekucija i deportacije bi bilo robovska radna snaga, a čak je i njih trebalo da nestane u roku od 15 do 20 godina. Varšava je trebalo da se kompletno uništi i na njenom mjestu da se podigne njemački grad po planu Fridriha Pabsta.
Na cijelom području Istočne Evrope bi se potom naselilo oko desetak miliona (broj bi vremenom rastao) Nijemaca i drugih Germana, ali eventualno i germanizovanih Slovena i Balta koji bi bili ne samo kolonisti već i braniči "otadžbine": seljaci-ratnici. Živjeli bi u zajednicama od po 30-40 farmi, u centru sela bi bio štab NSDAP (Nacional-socijalistička njemačka radnička partija), kuća zaslužnog lokalnog SS ili partijskog lidera koji bi bio poglavar zajednice, poljoprivredni savjetodavni centar, mala bolnica i bioskop.
Ne bi bilo crkava, mada je Himler rekao da će, ako svještenstvo skupi pare da sagradi hramove u ovim selima, SS kasnije preuzeti te hramove i od njih napraviti germanska svetilišta. Čak je bilo izračunato i koliko bi tačno oružja posjedovao svaki seljak.
Postojalo bi takođe 36 urbanih centara ovakvih regija, koji bi bili planirani gradovi od oko 20.000 stanovnika. Sve bi bilo povezano mrežom autoputeva, lokalnih puteva i pruga. Imena svih geografskih pojmova i toponima bila bi zamjenjena njemačkim, kako bi se jasno stavilo do znanja kome pripadaju. Krim bi se tako, po Hitlerovoj želji, zvao Gotenland (Goti su jedno vrijeme, prije nego što su se naselili na teritoriju današnje Bugarske i Srbije, zaista živjeli u južnoj Ukrajini i na Krimu).
Što se tiče Sibira, u njemu bi živjeli prognani Sloveni iz Istočne Evrope. Rusko ime je takođe, pored poljskog, trebalo da nestane, a da ih sa druge strane Urala zamjene etniciteti zasnovani na srednjevekovnim slovenskim plemenima poput Vjatića i Sjeverjana; ako to ne bude uspjelo, onda bi trebalo stvorili nove narodnosti na bazi gradova oko kojih žive. Tamošnji Sloveni bi živjeli u razdvojenim zajednicama, manjim polu-državicama, sa slabim milicijama koje bi održavale red, i tako dalje. Ništa nije smjelo da ugrozi granice nove Njemačke. Kada za to sazru okolnosti, rajh bi se proširio preko Urala. Šta bi se desilo sa ostacima slovenskih naroda nakon toga, samo nebo zna.
Evropa pod nacističkom dominacijom 1942. godine. Foto: Wikipedia/Morgan Hauser
PLAN ZA JUGOISTOK
Slovačka, Mađarska, Rumunija, Bugarska, Srbija svedena na "beogradski pašaluk", Hrvatska, Crna Gora, Albanija i Grčka bi bili njemački sateliti, marionetske države.
Glavni razlog zanimanja Berlina za ovaj prostor je logično bio basen Dunava, zbog ekonomije; ova rijeka je viđena kao bitan koridor za njemački uvoz i izvoz. Hitler je rekao: "Dunav je vodeni put koji vodi direktno u srce kontinenta, i zbog ovoga, u Evropi koja je ujedinjena oko nas, on mora biti tretiran kao njemačka rijeka i mora biti kontrolisan od strane Njemačke".
Postojale su i ideje da se duž cijelog toka ove rijeke nasele etnički Nijemci, da to bude posebna oblast rajha, odnosno "gau", i da centar te oblasti bude Beograd. Ostatak Srbije bi u svakoj mogućoj kombinaciji ostao pod nekakvom formom stalne njemačke uprave.
AFRIKA
Crni kontinent uvijek je igrao sekundarnu ulogu u Hitlerovim planovima, uvijek je po važnosti bio iza teritorijalne ekspanzije u Evropi; politiku Njemačkog rajha prije Prvog svjetskog rata čak je nazvao i izdajničkom, pošto se Kajzer bavio kolonijama umjesto da se bavi ujedinjenjem cijelog njemačkog naroda u jednu državu.
Ipak, poslije rata Afrika je trebalo da bude podjeljena u tri zone: sjevernu bi držala Italija, centralnu Njemačka, dok bi južnu trećinu držali Afrikaneri.
ŠTA SA DVIJE AMERIKE?
Nije postojao nikakav jasan i decidan plan vezan za sjevernoamerički kontinent. Premda je sam Adolf Hitler, veliki ljubitelj romana Karla Maja u kome su urođenici predstavljeni vrlo pozitivno, smatrao da su Indijanci (a prije svega Sijuksi) zapravo Arijevci, i premda je nacistička propaganda tvrdila da će im Njemačka vratiti zemlju koja im je oteta a veliki studiji pod kontrolom Gebelsa snimali vesterne u kojima su Indijanci bili heroji – nikada nikakav razrađeni plan sudbine ovog kontinenta nije postojao.
Hitler je pretpostavio da će jednoga dana doći do sudbonosne interkontinentalne bitke između Starog i Novog svijeta, ali odluka o tome je trebalo da bude ostavljena nekom budućem njemačkom rukovodstvu.
Slično je bilo i sa Južnom Amerikom. Iako su je smatrali udžbeničkim primjerom "svih strahota do kojih dovodi rasno miješanje", željeli su ekonomsku dominaciju nad ovim prostorom i podstrekivali su u tu svrhu brojne fašističke pokrete koji su se tamo rojili.
AZIJA: SUTRA I PREKOSUTRA
Na tajnoj konferenciji, Nijemci i Japanci su 1942. godine podijelili Aziju na dvije uticajne sfere: linija razdvajanja je išla dolinom reke Jenisej u Sibiru do granice sa Kinom, potom granicom između ondašnjeg Sovjetskog Saveza i Kine do sjevernih i zapadnih granica Avganistana, pa potom do Indijskog okeana granicom između Irana i Britanske Indije (ovo je današnji Pakistan). Nijemci su ga prvobitno odbacili jer je to indijski potkontinent davalo u ruke Japancima, ali je Hitler to našao prihvatljivim i potpisao je sporazum. Premda je isprva želio da Britanci očuvaju svoju imperiju, tok rata je promijenio te Hitlerove želje, pa u skladu sa tim i ova raspodjela Indije.
Bitno je međutim naglasiti da njemački firer alijansu sa Japancima nikada nije vidio kao neko trajno rješenje, već samo kao privremeno. Nakon što bi porazili Sovjetski Savez, Britaniju i Ameriku, konflikt između Germanskog rajha i Japanskog Carstva bi bio neizbježan. Ribentropu je odmah nakon potpisivanja diobe Azije sa Japancima rekao: "Moramo da razmišljamo vijekovima unaprijed. Prije ili kasnije, doćiće do konačnog obračuna između bijele i žute rase“.
Bliski Istok bi bio čisto arapsko područje, vjerovatno pod uticajem Italije; Iran je smatran arijevskom državom, a persijski šah je čak i ime promjenio u Iran 1935. na sugestiju njemačkog ambasadora (iako je to drevno ime za cijelo ovo područje, koje se svejedno već tako zvalo). Turskoj je takođe trebalo dati značajna proširenja na uštrb Grka i Sirijaca, sa marionetskom državom na Kavkazu, kako bi se osigurala njihova lojalnost.
KAKO BI IZGLEDALO DRUŠTVO?
Osim ako ne mislite da je sasvim u redu da vas neko po rođenju predodredi za čistača cipela samo zato što vam nos ne odgovara željenom standardu, svijet bi bio pravi pakao za život.
Granice bi bile zatvorene za najveći broj ljudi, a život svakog pojedinca bi bio potpuno podređen kolektivu kome pripada: puno drastičnije nego što je to bio slučaj u sovjetskom bloku (Jugoslavija nikada nije bila takvo društvo, ma koliko autoritativna vlast partije bila). Individualnost bi bila sistematski uništavana: vaše "ja" ne bi imalo nikakvu vrijednost u odnosu na kolektivno "mi", a "naš" interes bi bio ono što kažu vladari. Oni koji ne bi mogli da doprinesu apstraktnoj dobrobiti i životu kolektiva bili bi ubijani, na primjer djeca sa defektima.
Demokratski princip izbora vođstva bi bio ugašen: samoproklamovani lider bi određivao ko će upravljati pokrajinama, a pokrajinski guverneri ko će vladati opštinama. Prostor za korupciju je naravno očigledan. Ako bi oni koji vam govore šta je "naš" interes gledali samo svoj, vi ne biste imali nikakav način da se tome suprotstavite, osim ako ne želite da završite u logoru. Logora bi, naravno, bilo napretek.
Srećom, Hitlerova Njemačka je poražena, a crnilo nije zavladalo svijetom. Oni koji danas nose majice sa nacističkim kukastim krstom (uz dužno poštovanje prema svastici kao solarnom simbolu dobrote i sreće), i oni koji danas simpatišu ovaj pokret, trebalo bi da stave prst na čelo i zapitaju se, da li je takav svijet zaista mjesto gdje bi voljeli da žive.
Izvor: Telegraf.rs
