Rat Srbije i Kosova se uveliko razbuktao, samo što se, srećom, ne odvija u stvarnom životu, već putem medija i zapaljivih izjava političara.
U tom virtuelnom svijetu, obje strane su ubjeđene da je protivnik pred slomom, piše BBC na srpskom jeziku.
Srpska vojska može da uđe u Prištinu za dva sata, što je tačno onoliko vremena koliko je potrebno da ruski borbeni avioni dolete. Predsjednik Kosova Hashim Thaçi puzaće pred njihovim čizmama. I tako dalje.
Sa druge strane, nakon što su spektakularnim hapšenjem Marka Đurića pokazali svima, a posebno Srbima, ko je gazda, kosovske vlasti su spremne da tako postupe sa svakim ko dirne u njihov suverenitet i integritet, a ako se zainate, začas će i Niš postati dio Kosova. I tako bliže.
U srpskom narativu, hapšenje Đurića nije bilo ništa manje nego dio plana za zauzimanje sjevera Kosova i protjerivanje Srba. U kosovskom, Đurićev dolazak u Mitrovicu je bio dio plana da se sjever pripoji Srbiji.
U oba slučaja, tvrde Beograd i Priština, protivnički planovi su osujećeni odlučnom reakcijom njihovih lidera, odnosno Thaçija i njegovog srpskog kolege Aleksandra Vučića.
U istom duhu, Vojska Srbije je ove nedjelje održala vježbu uz granicu sa Kosovom, dok su Kosovske bezbjednosne snage, zametak buduće armije, marširale od Prištine do Gornjg Prekaza u slavu Oslobodilačke vojske Kosova.
Neprijatno podsjećanje
Dobro je što je su ove ratne igre za sada daleko od stvarnosti i što služe uglavnom za unutrašnju upotrebu. Problem je u tome što svi ratovi počinju virtuelno, a završavaju se stvarnim žrtvama.
Predsjednici srpskih opština na Kosovu su ove nedjelje Prištini uputili ultimatum: ili će do 20. aprila početi da ozbiljno rade na formiranju Zajednice srpskih opština (ZSO), ili će je oni formirati sami. Već su spremili grb i sve ostalo što im treba za taj korak.
Za to su odmah dobili punu podršku Vučića. „Oni (Albanci) ne žele da krenu u formiranje ZSO. Što nisu pozvali Srbe na razgovor, čekaju ih? Ako dokažu da nisu slagali neće biti 20. aprila. Ako su opet slagali, pa šta onda hoćete od nas?“, rekao je Vučić novinarima u petak.
Sve ovo zvuči zloslutno, jer budi sjećanja na 1991, kada su srpske opštine u Hrvatskoj uz podršku počele da proglašavaju autonomne oblasti. Svi se sjećaju i kako se to završilo.
U svijetu mašte
Treba li, dakle, strahovati od 20. aprila?
Okolnosti su danas bitno drugačije. Beograd više nema moćnu JNA, Kosovo je (za razliku od tadašnje Hrvatske) priznala većina članica EU i SAD. NATO je blizu, a Rusija ipak daleko.
Ni kosovskim Albancima nisu slobodne ruke. Oni ne mogu da računaju da će, ako krenu u avanturu, zapadne sile ponovo biti na njihovoj strani. Niti bilo kome, Zapadu ili Rusiji, odgovara novi sukob na Kosovu.
Zato ovaj virtuelni rat nije ništa drugo nego novi pokušaj kupovine vremena i traženje alibija za novo odlaganje trajnog rješenja kosovskog pitanja.
Njima se ne žuri. Uživaju u svom svijetu, u kome na opšte oduševljenje pobjeđuju u svakoj bici.
Srpska vojska može da uđe u Prištinu za dva sata, što je tačno onoliko vremena koliko je potrebno da ruski borbeni avioni dolete. Predsjednik Kosova Hashim Thaçi puzaće pred njihovim čizmama. I tako dalje.
Sa druge strane, nakon što su spektakularnim hapšenjem Marka Đurića pokazali svima, a posebno Srbima, ko je gazda, kosovske vlasti su spremne da tako postupe sa svakim ko dirne u njihov suverenitet i integritet, a ako se zainate, začas će i Niš postati dio Kosova. I tako bliže.
U srpskom narativu, hapšenje Đurića nije bilo ništa manje nego dio plana za zauzimanje sjevera Kosova i protjerivanje Srba. U kosovskom, Đurićev dolazak u Mitrovicu je bio dio plana da se sjever pripoji Srbiji.
U oba slučaja, tvrde Beograd i Priština, protivnički planovi su osujećeni odlučnom reakcijom njihovih lidera, odnosno Thaçija i njegovog srpskog kolege Aleksandra Vučića.
U istom duhu, Vojska Srbije je ove nedjelje održala vježbu uz granicu sa Kosovom, dok su Kosovske bezbjednosne snage, zametak buduće armije, marširale od Prištine do Gornjg Prekaza u slavu Oslobodilačke vojske Kosova.
Neprijatno podsjećanje
Dobro je što je su ove ratne igre za sada daleko od stvarnosti i što služe uglavnom za unutrašnju upotrebu. Problem je u tome što svi ratovi počinju virtuelno, a završavaju se stvarnim žrtvama.
Predsjednici srpskih opština na Kosovu su ove nedjelje Prištini uputili ultimatum: ili će do 20. aprila početi da ozbiljno rade na formiranju Zajednice srpskih opština (ZSO), ili će je oni formirati sami. Već su spremili grb i sve ostalo što im treba za taj korak.
Za to su odmah dobili punu podršku Vučića. „Oni (Albanci) ne žele da krenu u formiranje ZSO. Što nisu pozvali Srbe na razgovor, čekaju ih? Ako dokažu da nisu slagali neće biti 20. aprila. Ako su opet slagali, pa šta onda hoćete od nas?“, rekao je Vučić novinarima u petak.
Sve ovo zvuči zloslutno, jer budi sjećanja na 1991, kada su srpske opštine u Hrvatskoj uz podršku počele da proglašavaju autonomne oblasti. Svi se sjećaju i kako se to završilo.
U svijetu mašte
Treba li, dakle, strahovati od 20. aprila?
Okolnosti su danas bitno drugačije. Beograd više nema moćnu JNA, Kosovo je (za razliku od tadašnje Hrvatske) priznala većina članica EU i SAD. NATO je blizu, a Rusija ipak daleko.
Ni kosovskim Albancima nisu slobodne ruke. Oni ne mogu da računaju da će, ako krenu u avanturu, zapadne sile ponovo biti na njihovoj strani. Niti bilo kome, Zapadu ili Rusiji, odgovara novi sukob na Kosovu.
Zato ovaj virtuelni rat nije ništa drugo nego novi pokušaj kupovine vremena i traženje alibija za novo odlaganje trajnog rješenja kosovskog pitanja.
Njima se ne žuri. Uživaju u svom svijetu, u kome na opšte oduševljenje pobjeđuju u svakoj bici.
