"Hate speech" - nije samo poziv na ubistvo. Govor mržnje je i kada ljudi omalovažavaju jedan narod i nazivaju ga narodom bez historije, čak i kada psuju jedan narod i kvalificiraju ih kao hajduke i bez porijekla. Ovo se obično događa u srpskim medijima. Ono što zapanjuje je da, ako takvo ludilo u Albaniji objave periferni mediji, u Srbiji govor mržnje i klevetanje je norma ili standard.
"Gazeta Shqiptare" danas donosi članak objavljen u dvije vodeće novine u Beogradu, Telegrafu i Kuriru, prenosi portal "indeksonline".
Pisanje srpskih medija:
Đurađovo srpsko pravoslavno porijeklo nije sporno. Engleski istoričar Eduard Gibbon je u svom djelu “History of the Decline and Fall of the Roman Empire” iz 1788. jasno napisao da Kastriotići vode porijeklo od starog srpskog bratstva Branilovića iz Zete.
Srpski narod i historičari olako se odriču srpskih vitezova i heroja. Od sopstvenog naroda zaboravljeni, od srpskih historičara neistraženi, ovi junaci padaju u tamu zaborava, ili ih jednostavno drugi narodi prisvoje!
Ovakva sudbina zadesila je srpskog viteza i papskog generala Đurađa Branilovića Kastriotovića (Gjergja Kastriota), kog su Albanci proglasili za svog nacionalnog heroja, a njegov porodični grb preuzeli za svoj nacionalni steg. Njegovo pravo ime danas je gotovo zaboravljeno, ali zahvaljujući albanskoj propagandi, cio svijet zna za njega. Ime mu je Skenderbeg.
Đurađov deda se doselio u Janjinu u Epir, kao srpski kefalija (u srpskoj srednjevekovnoj državi: poglavar, starešina grada). Otac Đurađev Jovan Kastriotić nazvao se princem Epira, koji je uključivao Mat, Kroju, Mirditu i Diber.
Njegova majka Vojislava bila je princeza srpskog porijekla iz porodice Tribalda. Đurađov otac Jovan se među prvima suprostavio vojnim upadima Bajazita I, ali njegov otpor nije imao uspjeha. Sultan ga je natjerao da plaća danak, a kako bi osigurao vjernost srpskih plemića na teritoriji današnje Albanije, odveo je Đurađa i njegovu braću na svoj dvor kao taoce.
Na turskom dvoru je Đurađ preveden u islam. Završio je prestižnu vojnu školu u Jedrenu, pa je kao komandant u turskoj vojsci odnio mnoge pobjede. Zbog svojih vojničkih vrlina stekao je nadimak Iskander-beg, jer su Turci poredili ratnička umeća Đurđeva sa slavnim Aleksandrom Velikim.
Kad je drugi zaboravljeni Srbin Sibinjanin Janko (Janoš Hunjadi) porazio Turke kod Niša 1443, Đurađ je napustio tursku vojsku, vratio se u rodni kraj gdje je ponovo prihvatio pravoslavlje, sakupio svoje saplemenike i poveo bespoštednu borbu protiv Osmanlijskog carstva. Ubrzo je preuzeo kontrolu nad Krojom, koja je postala njegov glavni grad i iz koje je vodio borbu protiv Turaka, ali i Mletačke republike i neprijatelja Napuljskog kralja u narednih 25 godina.
Pod pokroviteljstvom Venecije, Đurađ je marta mjeseca 1444. određen da komanduje vojnim savezom plemića iz današnje sjeverne Albanije i Zete. Osmanlijsko carstvo je od 1443. do 1478. četiri puta bezuspješno pokušavalo da osvoji Kroju. Dva puta je sultan lično predvodio vojsku.
Papa Kaliktus III za zasluge u borbi protiv Osmanlija, iako je Đurađ Skenderbeg (Srbi su njegov nadimak pod kojim su ga Turci poznavali: Iskander-beg, skratili u Skenderbeg) bio Srbin pravoslavac, dodjelio ovom srpskom plemiću titulu – glavni general Svete Stolice.
Tokom 15. vijeka Osmanlije su osvojile srpsku Bosnu, srpsku despotovinu i sam Carigrad od Istočnog rimskog carstva. Skenderbeg je u Kroji odolijevao sve do 1468. Tog 17. januara 1468. u Lješu, umro je Đurađ Branilović Kastriotić - Skenderbeg, pošto se razboleo od malarije.
Poslije Skenderbegove smrti Kroja podpada pod direktnu mletačku vlast, sve dok je nisu zauzeli Turci 1478. godine. Kroja i teritorija kojom je gospodario Đurađ ostala je u sastavu Otomanskog carstva sve do 1912. godine, kada ju je tokom I balkanskog rata nije zauzela vojska Kraljevine Srbije.
Skenderbegova slava vijekovima je bila sačuvana u hrišćanskoj Evropi, dok je u pretežno islamizovanoj Albaniji bila izbledjela, obzirom da je Đurađ kao veliki protivnik islama bio gurnut u zaborav.
U nedostatku svoje srednjovjekovne države i nacionalnih heroja, Albanci su se dosjetili Skenderbega. 1898. godine Naim Frasheri objavljuje knjigu “Istori’e Skenderbeut”, gdje Skenderbega proglašava najvećim albanskim junakom svih vremena.
Pisanje srpskih medija:
Đurađovo srpsko pravoslavno porijeklo nije sporno. Engleski istoričar Eduard Gibbon je u svom djelu “History of the Decline and Fall of the Roman Empire” iz 1788. jasno napisao da Kastriotići vode porijeklo od starog srpskog bratstva Branilovića iz Zete.
Srpski narod i historičari olako se odriču srpskih vitezova i heroja. Od sopstvenog naroda zaboravljeni, od srpskih historičara neistraženi, ovi junaci padaju u tamu zaborava, ili ih jednostavno drugi narodi prisvoje!
Ovakva sudbina zadesila je srpskog viteza i papskog generala Đurađa Branilovića Kastriotovića (Gjergja Kastriota), kog su Albanci proglasili za svog nacionalnog heroja, a njegov porodični grb preuzeli za svoj nacionalni steg. Njegovo pravo ime danas je gotovo zaboravljeno, ali zahvaljujući albanskoj propagandi, cio svijet zna za njega. Ime mu je Skenderbeg.
Đurađov deda se doselio u Janjinu u Epir, kao srpski kefalija (u srpskoj srednjevekovnoj državi: poglavar, starešina grada). Otac Đurađev Jovan Kastriotić nazvao se princem Epira, koji je uključivao Mat, Kroju, Mirditu i Diber.
Njegova majka Vojislava bila je princeza srpskog porijekla iz porodice Tribalda. Đurađov otac Jovan se među prvima suprostavio vojnim upadima Bajazita I, ali njegov otpor nije imao uspjeha. Sultan ga je natjerao da plaća danak, a kako bi osigurao vjernost srpskih plemića na teritoriji današnje Albanije, odveo je Đurađa i njegovu braću na svoj dvor kao taoce.
Na turskom dvoru je Đurađ preveden u islam. Završio je prestižnu vojnu školu u Jedrenu, pa je kao komandant u turskoj vojsci odnio mnoge pobjede. Zbog svojih vojničkih vrlina stekao je nadimak Iskander-beg, jer su Turci poredili ratnička umeća Đurđeva sa slavnim Aleksandrom Velikim.
Kad je drugi zaboravljeni Srbin Sibinjanin Janko (Janoš Hunjadi) porazio Turke kod Niša 1443, Đurađ je napustio tursku vojsku, vratio se u rodni kraj gdje je ponovo prihvatio pravoslavlje, sakupio svoje saplemenike i poveo bespoštednu borbu protiv Osmanlijskog carstva. Ubrzo je preuzeo kontrolu nad Krojom, koja je postala njegov glavni grad i iz koje je vodio borbu protiv Turaka, ali i Mletačke republike i neprijatelja Napuljskog kralja u narednih 25 godina.
Pod pokroviteljstvom Venecije, Đurađ je marta mjeseca 1444. određen da komanduje vojnim savezom plemića iz današnje sjeverne Albanije i Zete. Osmanlijsko carstvo je od 1443. do 1478. četiri puta bezuspješno pokušavalo da osvoji Kroju. Dva puta je sultan lično predvodio vojsku.
Papa Kaliktus III za zasluge u borbi protiv Osmanlija, iako je Đurađ Skenderbeg (Srbi su njegov nadimak pod kojim su ga Turci poznavali: Iskander-beg, skratili u Skenderbeg) bio Srbin pravoslavac, dodjelio ovom srpskom plemiću titulu – glavni general Svete Stolice.
Tokom 15. vijeka Osmanlije su osvojile srpsku Bosnu, srpsku despotovinu i sam Carigrad od Istočnog rimskog carstva. Skenderbeg je u Kroji odolijevao sve do 1468. Tog 17. januara 1468. u Lješu, umro je Đurađ Branilović Kastriotić - Skenderbeg, pošto se razboleo od malarije.
Poslije Skenderbegove smrti Kroja podpada pod direktnu mletačku vlast, sve dok je nisu zauzeli Turci 1478. godine. Kroja i teritorija kojom je gospodario Đurađ ostala je u sastavu Otomanskog carstva sve do 1912. godine, kada ju je tokom I balkanskog rata nije zauzela vojska Kraljevine Srbije.
Skenderbegova slava vijekovima je bila sačuvana u hrišćanskoj Evropi, dok je u pretežno islamizovanoj Albaniji bila izbledjela, obzirom da je Đurađ kao veliki protivnik islama bio gurnut u zaborav.
U nedostatku svoje srednjovjekovne države i nacionalnih heroja, Albanci su se dosjetili Skenderbega. 1898. godine Naim Frasheri objavljuje knjigu “Istori’e Skenderbeut”, gdje Skenderbega proglašava najvećim albanskim junakom svih vremena.
