U povodu obilježavanja Dana oslobođenja u Dragašu je organizovan tradicionalni turnir pelivana na kome su učestvovali pelivani iz Albanije, Makedonije, Bugarske, Turske i Kosova.
Pelivanstvo je oblik rvanja karakterističan za Kosovo i Makedoniju, ali se često sreće i u Sandžaku. Sama riječ pelivan potiče od persijske riječi pelevan što znači junak. Kod nas je ova riječ dobila dvojako značenje: šire, koje označava čoveka izvanrednih fizičkih sposobnosti, i uže, čovek koji se bavi specifičnim narodnim oblikom rvanja.
Takmičenja u pelivanskom rvanju se održavaju prilikom raznih svečanosti, svadbi ili prilikom suneta. Obično se u ovim prilikama takmiči nekoliko parova takmičara - pelivana, uz pratnju zurli i gočeva. Pelivani nastupaju goli do pojasa u posebnim kožnim pantalonama zvanim kispet, i namazani uljem što jača i štiti kožu, a otežava hvatanje. Borbe se odvijaju na otvorenom travnatom terenu. Pelivani ulaze u borilište svaki sa svoga kraja i idu prema sredini. Tu se rukuju, naprave krug pljeskajući se po nogama, vrate se u sredinu hvatajući se za ramena kao da će početi sa rvanjem, opuštaju ruke i još jednom krenu unaokolo. Vrativši se u sredinu započinju borbu zauzevši predhodno visoki početni stav, savijeni u pojasu i spremni za napad. U toku borbe dozvoljen je veliki broj hvatova akcija, stoga pelivansko rvanje veoma liči na savremeno rvanje slobodnim stilom. Često se upotrebljava takozvani kurtpandž (zahvat koji podsjeća na dupli nelzon), bondruk (hvat s leđa za vrat), sarma (uvrtanje sa prebacivanjem), čerek (hvat iza pasa i ispod jedne noge).
Takmičenje može da traje veoma dugo. Ponekad se borba prekida zbog mraka i nastavlja narednog dana. Ako borba traje predugo događa se da borci dizanjem ruke traže od sudije da objavi nerješenu borbu. Pelivan je izgubio borbu ako: dodirne tlo obema plećkama, dođe u položaj mosta ili polu-mosta, bude dignut sa tla do visine svojih kolena ili više, preda borbu iz bilo kojeg razloga. Tokom borbe može da dođe do odluke, a da se borba ne prekine odmah. Sudija ima više. Pošto obično rvu dva para paralelno, za svaki par se izaberu do tri sudije (svako selo ima par dobrih starih pelivana, pa se oni pojavljuju kao sudije, a njihove se odluke primaju bez pogovora). Zabranjena je grubost (lomljenje ruke, diranje ili udaranje osjetljivih dijelova tjela). Sudije kažnjavaju prestupe opomenom, a najteže kazne su isključenje borca.
Pelivani su podjeljeni na četiri grupe ili kategorije, i to po sposobnostima. U najvišu kategoriju idu baš - pelivani, najbolji i nepobeđeni (četvrta ruka). U drugu baš – alti, koji su gubili samo od pelivana najviše kategorije. U trećoj grupi su bujukorta - pelivani, koji su gubili od obje kategorije. Posljednja kategorija kičikorta - pelivani, sastavljena je od početnika.
Takmičari se bore na mekoj livadi, a za to vrijeme sviraju zurle i udaraju gočevi prateći ritam borbe, dok gledaoci u krugu oko livade glasno bodre borce. Svaka pobjeda se oglašava udaranjem u gočeve, dok pobjednik izvodi ritualni pozdrav: desnom rukom trlja pantalone, zatim se diže u vis, prislanja čelo i klanja se publici, i to sve nekoliko puta.
U Gori se pelivanstvo posebno raširilo. Prvi pelivani krajem XVI i početkom XVII vijeka bili su nadničari i naučili pelivanstvo od turskih pelivana. Mnogi goranski pelivani koji su u posljednjih 200 godina trijumfovali na prvenstvima u Krk Bunaru, koja se sada održavaju u Jedrenima u Turskoj, i sada se pominju u Gori. To su: Karčula iz Kruševa, Džapun iz Pakiše, Bećir iz Radeše, Burčo iz Restelice, Rahim, Hazlum...
