Apelacioni sud u Beogradu donio je presudu kojom je obavezao Republiku Srbiju da Sylejmanu Bajgori iz Podujeva isplati odštetu u iznosu od 200.000 dinara (oko 1788 eura) zbog torture koju su nad njim izvršili pripadnici Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije (MUP RS) 1999. godine. Apelacioni sud je istom presudom potvrdio presudu prvostepenog suda kojom je odbijena tužba Ekrema Nebihua iz Glogovca, piše srbijanski portal "E-novine", prenosi "Koha Ditore".
Fond za humanitarno pravo (FHP) je u ime Sylejmana Bajgore i Ekrema Nebihua podnio tužbu Prvom opštinskom sudu u Beogradu 25.06.2007. godine. Tužbom je od države Srbije tražena odšteta po osnovu povrede slobode i prava ličnosti zbog nezakonitog pritvora i po osnovu umanjenja životne aktivnosti koje je nastupilo kao posljedica preživljene torture. Postupak je vođen prvo pred Prvim opštinskim sudom u Beogradu, a nakon ukidanja prve prvostepene presude pred Prvim osnovnim sudom u Beogradu.
Sud je utvrdio da su pripadnici MUP-a RS bez osnova uhapsili Bajgoru i Nebihua i da su obojica u pritvoru proveli više od četiri, odnosno pet mjeseci, te da su u više navrata bili fizički i psihički zlostavljani. Na osnovu sprovedenog medicinskog vještačenja sud je utvrdio da zbog posljedica torture Sylejman Bajgora boluje od post-traumatskog stresnog poremećaja, zbog čega mu je trajno umanjena opšta životna aktivnost. Tužbu Ekrema Nebihua sud je odbio jer je medicinski vještak našao da tortura nije ostavila trajne posljedice po njegovo zdravlje. Sud je još u prvom postupku (pred Prvim opštinskim sudom) donio odluku da je je zahtev Bajgorea i Nebihua za odštetu zbog povrede slobode i prava ličnosti zastareo.
Fond za humanitarno pravo (FHP) ukazuje da je slučaj Sylejmana Bajgorea i Ekrema Nebihua ilustrativan primjer odnosa institucija Srbije žrtvama kršenja ljudskih prava tokom devedesetih za koje su odgovorni pripadnici srpske vojske i policije. Naime, sudovi dosuđuju odštete koje su neadekvatne ozbiljnosti kršenja ljudskih prava i višestruko su niže od odšteta za kršenje ljudskih prava koje nije u vezi sa oružanim sukobima na prostoru bivše Jugoslavije. Na primjer, odštete koje su dosuđivane licima koja su bila nezakonito pritvorena u akciji Sablja iznose po više miliona dinara. Dalje, sudovi izuzetno rigidno tumače zakon na štetu žrtava, posebno u pogledu zastarelosti potraživanja naknade štete. Takvo restriktivno tumačenje odredaba o zastarelosti primjenjuje se od 2004. godine, kada je povećan broj odštetnih zahtjeva protiv države zbog kršenja ljudskih prava tokom devedesetih.
Obaveza države Srbije da žrtvama kršenja ljudskih prava obezbjedi pravičnu odštetu propisana je brojnim međunarodnim konvencijama i standardima iz oblasti ljudskih prava. Više međunarodnih tijela koje prate poštovanje ljudskih prava u Srbiji (Komitet za ljudska prava UN, Komitet protiv torture, Komesar Savjeta Evrope za ljudska prava) ukazali su u svojim izvještajima da institucije Srbije ne posvećuju pažnju svojim obavezama u pogledu obeštećenja žrtava kršenja ljudskih prava.
Sylejman Bajgora (1957) je sa porodicom izbjegao iz svog sela Hrtica/Hertice [opština Podujevo/Podujevë] 24.03.1999. godine. Sklonili su se u grad Podujevo/Podujevë. Dana 1.06.1999. godine, Sylejman je u Štabu civilne odbrane u Podujevu/Podujevë dobio dozvolu za kretanje i otišao u Prištinu/Prishtinë da nabavi lijekove za bolesnu majku. Prespavao je kod ujaka i ujutru krenuo da kupi lijekove. U naselju Ulpijana sreo je jednog prijatelja i njegovu suprugu. Tada su im prišla dva policajca i legitimisali ih. Sylejman im je dao lična dokumenta i dozvolu za kretanje, ali policajac je počeo da ga psuje i pocepao mu dozvolu kretanja a ličnu kartu zadržao. Policajci su Sylejmana policijskim vozilom odvezli u policijsku stanicu u Bolničkom naselju. Po dolasku, počeli su da ga udaraju. Jedan policajac mu je stavio nož pod vrat, a drugi pištolj na uho. Pretili su mu da će ga ubiti. Zlostavljanje je trajalo dva sata, nakon čega su ga vezali lisicama za radijator. Nakon sat vremena, uveli su ga u kola i odveli u policijsku stanicu u naselju Muhadžer mahala. Tamo su policajci napisali izjavu koju je Sylejman trebao da potpiše, što je on odbio.
Ujutru, oko 8:00 časova, odveli su ga u zatvor u Prištini/Prishtinë gdje su mu oduzeli sve lične stvari. Tokom sedam dana boravka u zatvoru u Prištini/Prishtinë, policajci su ga tukli uprkos tome što je bio u jako lošem stanju. Dana 10. juna, Sylejman je sa još 25 albanskih muškaraca prebačen u zatvor u Sremskoj Mitrovici. Prilikom ulaska u zatvor, zatvorenici su prošli kroz špalir policajaca. U zatvoru su uslovi bili veoma loši a hrane nije bilo dovoljno. Početkom avgusta, proveo je pet dana u samici. Oslobođen je 4.10.1999. godine, posredstvom Međunarodnog komiteta Crvenog krsta. Prilikom puštanja, policija mu je oduzela rješenje o zadržavanju, jedini dokument koji mu je ikada bio uručen.
Početkom 1998. godine, Ekrem Nebihu, tada šesnaestogodišnji dječak, izbjegao je iz sela Damanek [opština Glogovac/Gllogoc]. Sklonio se kod strica u selo Štrbulovo/Shtrbullove gdje je bio sve do 28.05.1999. godine kada ih je privela srpska policija i odvela do centra Glogovca/Gllogoc, gdje su ih zatvorili u jedan lokal. Tu su ih držali cijelu noć. Sutradan oko podne, policajci su ih autobusima odvezli u zatvor u Lipljanu/Lipjan. Tamo je bio smješten u jednoj sali sa još oko 300 albanskih zatvorenika. Ovdje su zatvorenici spavali na podu. Hrana je bila nedovoljna, a u toalet su smjeli da idu samo dva puta dnevno. Ujutro 10. juna, u salu su ušli stražari i policajci i odvojili zatvorenike u grupe od po 50 ljudi, vezali im ruke najlonom i sproveli ih u autobuse kojima su ih odvezli u Niš. Pošto u zatvoru u Nišu nije bilo mjesta, nastavili su do Požarevca. U zatvoru u Požarevcu policajci i čuvari su rasporedili po pet zatvorenika u svaku ćeliju. Svakog zatvorenika su evidentirali ali im nisu dali nikakva dokumenta. U zatvoru u Požarevcu uslovi su bili teški. Stražari su jednom pretukli Ekrema jer nije znao da ne smije da sjedi na krevetu tokom dana. Niko ga nikada nije ispitivao niti su mu dali neki dokument da je zatvoren.
Oslobođen je 19.11.1999. godine kada je sa grupom zatvorenika prevezen do Merdara.
Sud je utvrdio da su pripadnici MUP-a RS bez osnova uhapsili Bajgoru i Nebihua i da su obojica u pritvoru proveli više od četiri, odnosno pet mjeseci, te da su u više navrata bili fizički i psihički zlostavljani. Na osnovu sprovedenog medicinskog vještačenja sud je utvrdio da zbog posljedica torture Sylejman Bajgora boluje od post-traumatskog stresnog poremećaja, zbog čega mu je trajno umanjena opšta životna aktivnost. Tužbu Ekrema Nebihua sud je odbio jer je medicinski vještak našao da tortura nije ostavila trajne posljedice po njegovo zdravlje. Sud je još u prvom postupku (pred Prvim opštinskim sudom) donio odluku da je je zahtev Bajgorea i Nebihua za odštetu zbog povrede slobode i prava ličnosti zastareo.
Fond za humanitarno pravo (FHP) ukazuje da je slučaj Sylejmana Bajgorea i Ekrema Nebihua ilustrativan primjer odnosa institucija Srbije žrtvama kršenja ljudskih prava tokom devedesetih za koje su odgovorni pripadnici srpske vojske i policije. Naime, sudovi dosuđuju odštete koje su neadekvatne ozbiljnosti kršenja ljudskih prava i višestruko su niže od odšteta za kršenje ljudskih prava koje nije u vezi sa oružanim sukobima na prostoru bivše Jugoslavije. Na primjer, odštete koje su dosuđivane licima koja su bila nezakonito pritvorena u akciji Sablja iznose po više miliona dinara. Dalje, sudovi izuzetno rigidno tumače zakon na štetu žrtava, posebno u pogledu zastarelosti potraživanja naknade štete. Takvo restriktivno tumačenje odredaba o zastarelosti primjenjuje se od 2004. godine, kada je povećan broj odštetnih zahtjeva protiv države zbog kršenja ljudskih prava tokom devedesetih.
Obaveza države Srbije da žrtvama kršenja ljudskih prava obezbjedi pravičnu odštetu propisana je brojnim međunarodnim konvencijama i standardima iz oblasti ljudskih prava. Više međunarodnih tijela koje prate poštovanje ljudskih prava u Srbiji (Komitet za ljudska prava UN, Komitet protiv torture, Komesar Savjeta Evrope za ljudska prava) ukazali su u svojim izvještajima da institucije Srbije ne posvećuju pažnju svojim obavezama u pogledu obeštećenja žrtava kršenja ljudskih prava.
Sylejman Bajgora (1957) je sa porodicom izbjegao iz svog sela Hrtica/Hertice [opština Podujevo/Podujevë] 24.03.1999. godine. Sklonili su se u grad Podujevo/Podujevë. Dana 1.06.1999. godine, Sylejman je u Štabu civilne odbrane u Podujevu/Podujevë dobio dozvolu za kretanje i otišao u Prištinu/Prishtinë da nabavi lijekove za bolesnu majku. Prespavao je kod ujaka i ujutru krenuo da kupi lijekove. U naselju Ulpijana sreo je jednog prijatelja i njegovu suprugu. Tada su im prišla dva policajca i legitimisali ih. Sylejman im je dao lična dokumenta i dozvolu za kretanje, ali policajac je počeo da ga psuje i pocepao mu dozvolu kretanja a ličnu kartu zadržao. Policajci su Sylejmana policijskim vozilom odvezli u policijsku stanicu u Bolničkom naselju. Po dolasku, počeli su da ga udaraju. Jedan policajac mu je stavio nož pod vrat, a drugi pištolj na uho. Pretili su mu da će ga ubiti. Zlostavljanje je trajalo dva sata, nakon čega su ga vezali lisicama za radijator. Nakon sat vremena, uveli su ga u kola i odveli u policijsku stanicu u naselju Muhadžer mahala. Tamo su policajci napisali izjavu koju je Sylejman trebao da potpiše, što je on odbio.
Ujutru, oko 8:00 časova, odveli su ga u zatvor u Prištini/Prishtinë gdje su mu oduzeli sve lične stvari. Tokom sedam dana boravka u zatvoru u Prištini/Prishtinë, policajci su ga tukli uprkos tome što je bio u jako lošem stanju. Dana 10. juna, Sylejman je sa još 25 albanskih muškaraca prebačen u zatvor u Sremskoj Mitrovici. Prilikom ulaska u zatvor, zatvorenici su prošli kroz špalir policajaca. U zatvoru su uslovi bili veoma loši a hrane nije bilo dovoljno. Početkom avgusta, proveo je pet dana u samici. Oslobođen je 4.10.1999. godine, posredstvom Međunarodnog komiteta Crvenog krsta. Prilikom puštanja, policija mu je oduzela rješenje o zadržavanju, jedini dokument koji mu je ikada bio uručen.
Početkom 1998. godine, Ekrem Nebihu, tada šesnaestogodišnji dječak, izbjegao je iz sela Damanek [opština Glogovac/Gllogoc]. Sklonio se kod strica u selo Štrbulovo/Shtrbullove gdje je bio sve do 28.05.1999. godine kada ih je privela srpska policija i odvela do centra Glogovca/Gllogoc, gdje su ih zatvorili u jedan lokal. Tu su ih držali cijelu noć. Sutradan oko podne, policajci su ih autobusima odvezli u zatvor u Lipljanu/Lipjan. Tamo je bio smješten u jednoj sali sa još oko 300 albanskih zatvorenika. Ovdje su zatvorenici spavali na podu. Hrana je bila nedovoljna, a u toalet su smjeli da idu samo dva puta dnevno. Ujutro 10. juna, u salu su ušli stražari i policajci i odvojili zatvorenike u grupe od po 50 ljudi, vezali im ruke najlonom i sproveli ih u autobuse kojima su ih odvezli u Niš. Pošto u zatvoru u Nišu nije bilo mjesta, nastavili su do Požarevca. U zatvoru u Požarevcu policajci i čuvari su rasporedili po pet zatvorenika u svaku ćeliju. Svakog zatvorenika su evidentirali ali im nisu dali nikakva dokumenta. U zatvoru u Požarevcu uslovi su bili teški. Stražari su jednom pretukli Ekrema jer nije znao da ne smije da sjedi na krevetu tokom dana. Niko ga nikada nije ispitivao niti su mu dali neki dokument da je zatvoren.
Oslobođen je 19.11.1999. godine kada je sa grupom zatvorenika prevezen do Merdara.
