Korišćenje Sunčeve energije u arhitekturi prisutno je još od najranijeg razvoja ljudske civilizacije. Da bi stvorio pogodne životne uslove, čovjek je morao da pravilno orijentiše mjesto boravka prema Suncu.
Korijeni solarne arhitekture današnjice potječu iz pradavnog vremena. Naselja Anasazi Indijanaca u nacionalnom parku Mesa Verde (Messa Verde) u Koloradu iz perioda 1200. i 1300. godine p. n. e. Bila su izgrađena u stenovitim udubljenjima orijentisanim ka jugu koja su natkrivena nadstrešnicama formiranim u steni. Zimi, kada je sunce nisko, objekti su bili obasjavani suncem, dok je ljeti, kada je sunce visoko, nadstrešnica spriječavala prekomjerno zagrevanje.
Jedna od najranijih pravila vezanih za solarnu arhitekturu dao je grčki filozof Sokrat koja je zapisao njegov učenik Ksenofont u delu „Uspomene o Sokratu”... „U kućama koje gledaju prema jugu, zimi sunce sija u tremove, a ljeti se kreće iznad nas i iznad krovova, te čini hladovinu. Prema tome, ako je lijepo da tako bude, ne treba li južnu stranu kuće podizati više, da se ne odbije zimsko sunce, a sjevernu stranu niže, da ne udaraju studeni vetrovi?”...
Rimljani su takođe vodili računa o solarnim principima u građenju. Jedan od značajnijih njihovih inovacionih rješenja u pogledu korišćenja solarne energije jesu kupatila. Ona nisu imala južnu orijentaciju, već su bila orijentisana ka zapadu kako bi se iskoristilo sunce u večernjim časovima, kada su kupatila i bila korišćena. Prednja fasada bila je od stakla koje je propuštalo Sunčevo zračenje u unutrašnjost. Peščani pod je imao funkciju skladišta toplote. Rimska kupatila su bila poznata po toploti unutrašnjih prostorija.
U doba kolonizacije, u kolonijalnoj Novoj Engleskoj, britanski doseljenici su promjenili koncept tradicionalne kuće i prilagodili je oštroj i ponekad veoma toploj klimi novog prebivališta. Gradili su kuće sa visokom južnom fasadom i dugačkim kosim krovom na sjevernoj strani. Toplotni gubici su redukovani zatvaranjem zastora noću.
U oblasti Apenzel (Appenzell) u Švajcarskoj razvijen je tip kuće sa fasadom koja maksimalno koristi Sunčevo zračenje zimi i onemogućava pregrevanje zgrade u ljetnjem periodu. Nadstrešnica krova štiti poslednji sprat, a horizontalne nadstrešnice na svakom spratu štite fasade ispod. Njihova unutrašnja strana je konkavna i ofarbana u bijelo kako bi apsorbovala i reflektovala zračenje u zgradu zimi.
Arhitektura prošlog veka nije u globalu bila bioklimatski orijentisana, već je u globalu odlikuje energetska neracionalnost. Često je bilo prisutno jeftino i brzo građenje bez mnogo razmišljanja o energetskoj efikasnosti.
I u okviru građenja u 20. vijeku postoje izuzeci i primeri koje je vredno spomenuti sa aspekta solarne arhitekture. U prvoj dekadi dvadesetog vijeka, kao reakcija na nehigijenske zgrade iz prethodnog perioda i kao preventiva protiv bolesti poput tuberkuloze, nove zgrade koje su građene bile su projektovane sa velikim prozorima koji propuštaju dovoljno toplote i svjetlosti, sa bijelim zidovima, krovnim terasama i sl.
Jedan od prvih istaknutih arhitekata koji je primenjivao solarne principe u svojim projektima je Frenk Lojd Rajt (Frank Lloyd Wright). Njegove kuće sa izraženim solarnim principima su: Jacobs house, Robbie house (1909) i Taliesen East house (1910). U periodu od 1940. do 1950. godine inženjeri su postali fascinirani aktivnim sistemima za korišćenje solarne energije.
