Kapetan Giovanni, lični fotograf guvernera Alberta Pariani-ja (comandante generale delle forze d'Albania e luogotenente generale) nakon vojne parade u njegovu čast na Šadrvanu, opušteno i neobavezno prošetao je prizrenskom kaldrmom u osvit ljeta 1943. godine ne sluteći skori povratak u rodnu Italiju ili u zarobljeništvo. Pad fašističke Italije u slikama i riječima neumitno dolazi.
Sa sobom nosi fotoaparat da zabilježi treptaje prizrenskih lica i živost mahala u ratnom okružju.
Na Marašu upoznaje bosonogu djevojčicu u nanulama, zabrađenu i uplašenu hrabrošću jabandžije koga strast za fotografijom ne sputava da spasi od zaborava gradske dimije, mintan i šamiju.
Zadivljen junskom snagom vode Bistrice iznenadi djevojčicu na izvoru Topuklije koja će zaboraviti pune ibrike, začuđena oficirom s neobičnim hobijem. Kod spomen kuće Albanske Lige (sa ispisanom pločom), prolazi na desnu obalu bijelog, okrečenog grada, jazom Gani efendije u kojem se šepure guske, a oluci Oluklar mosta odvode vodu u mahale Bajrakli džamije, Araste i gazi Mehmed paše. Slika dušu prizrenskih mahala i sokaka.
Na Žitnoj pijaci vri od baščovandžija, starih i prkosnih seljaka-argata u pohabanim koparanima,(a)rabadžija, hamala, kupaca, prodavača i zadovoljnog, čaršijskog bicikliste. Opija ga miris iz slastičarne i pekare, miris somuna, simita i toplija, mladog luka, sepeta punih zeleniša, džakova pšenice, isprane vune...ali i miris nafte iz parkiranog vojnog kamiona. Vječnost hamama, gracilnih minareta Saračhane-, Emin pašine-, Arasta- i Sinan-pašine džamije upotpunjuje patina njihovih pokrova i kamenih zidova, ciglasta boja ćeramida i izlizanost oblutaka trotoara i granita kaldrme.
Svoje umjeće fotografisanja Giovanni ispisuje i neobičnim uglovima uslikane Sinan-pašine džamije, njenog minareta u krošnjama topola, starog Kamenog i Naljet mosta. Bistrica zapljuskuje njihovu historiju i ispira njihov zaborav...Povijest viječnosti stiže i do Katedralne crkve Djevice Marije, saborne crkve svetog Đorđa i crkve svetog Spasa (na Potkaljaji) – u dijelu grada zvanom Papas (popova) čaršija.
Giovanni je izatkao nezaboravni ćilim prošlosti muzeja pod vedrim nebom. Muze prošlosti opstale su u licima varoških djevojaka i žena sa zavežljajima vune, nepomičnog pogleda djevojčice sa izvora bistre Topuklije, sakrivenog lica bosonoge djevojke u blizini maraških vodenica, umornih i gordih lica prizrenskih baštovana sa Tereke pijace, bezbrižnih usputnih prolaznika s Kamenog mosta i vjernica s boščama u dvorištu crkve. Lica Prizrenki i Prizrenlija u povjetarcu raspada još jednog carstva, jer vječni plam promjena na vjetrometini Balkana – neumitno i neupitno ostavi ožiljke i na prizrensku čaršiju, živahnu i usnulu, bezbrižnu i uplašenu, staru i modernu – u prolaznosti vremena.
Malo za jedan život a previše za vječnost Prizrena.
