Neosporna je činjenjica da za više od pedeset godina na prostorima Gore gotovo ništa nije urađeno što bi stvorilo ekonomsku sigurnost, zaustavilo migraciju, i osiguralo opstanak. Narod je bio svjestan da godinama ništa nije ulagano u Goru, jer se jednostavno htio sačuvati negativni epitet o ovom narodu na koji se gledalo sa simpatijama i čiji je brend bio "gurbet".
"Šest vekova kasnije, danas, opet smo u bitkama. One nisu oružane, mada i takve još nisu isključene." ("Događanje naroda", Miloševićev govor na Gazimestanu)
Nakon čuvene izjave Vinka Hafnera na sjednici Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije održanoj 17. i 18. oktobra 1988. godine: "Druže Slobodane, razmislite dobro kojim ćete putem ići, razmislite druže Slobodane", i neizglasavanja povjerenja Dušanu Čkrebiću, članu Predsjedništva CK SKJ, i odbijanja Slobodana Miloševića da se odluka izvrši, krenulo se svom žestinom na razbijanje partijskih i državnih institucija Jugoslavije.
Osokoljen "pobjedama" u godini kada se dogodio "narod" i održan "najmiting" na Ušću, uz prisustvo dva miliona ljudi, Slobodan Milošević će uputiti poruke:
"Nije vreme za tugu, već za borbu. Pobedićemo bez obzira što se i danas kao i nekad protiv Srbije udružuju njeni neprijatelji van zemlje sa onima u zemlji. Svaki narod ima onu ljubav koja večno greje srce. Za Srbiju to je Kosovo. Zato će Kosovo ostati u Srbiji."
A nakon četrnaestog vanrednog kongresa SKJ koji je održan od 20-22. januara 1990. godine definitivno je prekinuta vladavina SKJ.
Ratna događanja koja su pratila raspad SFRJ bila su razorna za cijelu regiju. Prije tačno dvadeset i tri godine (1990) u tadašnjim republikama SFRJ održani su prvi višestranački izbori – bio je to početak kraja Jugoslavije.
U Sloveniji, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i Makedoniji pobijedili su zagovornici većeg stepena nezavisnosti republika, a u Srbiji i Crnoj Gori pristaše jačanja centralizovane države. Na nekoliko sastanaka se razgovara o budućnosti jugoslavenske države – bez konkretnih rezultata. Hrvatska i Slovenija podnose nacrt novog Ustava, kojim se predviđa transformacija jugoslavenske federacije u konfederaciju.
10. marta 1991. u sjedištu JNA u Beogradu održava se dramatična sjednica Predsjedništva Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ). JNA od Predsjedništva zahtijeva proglašenje vanrednog stanja, kako bi vojska mogla intervenirati i zaustaviti nemire u Sloveniji i Hrvatskoj. Srbija, Crna Gora, Kosovo i Vojvodina podržali su zahtjev, a Hrvatska, Slovenija, Makedonija i Bosna i Hercegovina bili su protiv. Zahtjev je time odbijen.
Hrvatska i Slovenija proglašavaju nezavisnost. Slovenija istog dana (25. juna) preuzima kontrolu nad svojim granicama. Nakon održavanja referenduma, i Makedonija 19. novembra 1991. proglašava nezavisnost.
26. juna 1991. godine JNA napada Sloveniju kako bi se spriječilo njezino odvajanje od Jugoslavije. Iz Beograda polijeću borbeni avioni tipa MIG-29 i bombarduju aerodrom u Ljubljani. Takozvani "desetodnevni rat" je završen sporazumom sklopljenim na Brionima uz posredovanje Evropske zajednice.
Nakon referenduma održanog 1. marta 1992. godine i Bosna i Hercegovina proglašava nezavisnost. Dolazi do vojnih sukoba između bosansko-hercegovačkih Srba na jednoj, te Hrvata i Bošnjaka na drugoj strani. JNA 5. aprila zauzima sarajevski aerodrom, čime počinje višegodišnja opsada glavnog grada BiH. Nakon što je Evropska zajednica priznala nezavisnost Bosne i Hercegovine, u cijeloj zemlji izbijaju žestoke borbe.
U novonastaloj situaciji komunisti Gore su se veoma brzo transformisali, odnosno izvršili političku diferencijaciju, kako su oni tada govorili, i kompletno prešli u SPS. Paralelno sa procesom "događanje naroda", u Gori su tekle pripreme za formiranje samostalne opštine Gora.
Okolnosti i politička situacija u Gori diktirani su i usmjeravani u pravcu odvajanja opštine Dragaš, odnosno formiranja zasebne opštine Gora. U momentima formiranja i odvajanja opštine, albanski politički pokret pod vođstvom Ibrahima Rugove već je bio profiliran i čvrst u namjeri da osigura potpunu nezavisnost Kosova od Srbije, odnosno osigura ravnopravnost sa ostalim republikama. Iz tih razloga su stanovnici Opolja bili veoma pasivni jer nisu prihvatali odluke koje su dolazile iz Srbije.
A odluka o odvajanju opštine u tom trenutku opravdavana je izgovorom da će opština biti osigurana i za Albance u Opolju, za koju su oni ranih osamdesetih godina u dva navrata podnosili zahtjeve tražeći zasebnu opštinu sa sjedištem u selu Brodosavce. Ovoga puta rukovodstvo je formalno nudilo opštinu, jer je bilo uvjereno da Albanci neće prihvatiti odluke koje dolaze od strane Srbije, nakon ukidanja autonomije, 28. marta 1989. godine, i zavođenja diktature na Kosovu.
Poznato je da je tadašnja vlast u Gori među prvima podržala amandmane na ustav Srbije kojim je oduzeta autonomija Albancima i uvedena diktatura. Svi ovi nepromišljeni potezi tadašnjeg rukovodstva Gore će u kasnijem periodu raspada Jugoslavije, kao i u procesu proglašenja nezavisnosti Kosova, uticati na sigurnost stanovnika Gore. Prvi put je narod Gore, nakon viševjekovnog zajedničkog života i borbe za opstanak na ovim prostorima sa Opoljcima, uvučen u sukob zarad interesa srpske politike. Kako bi zaveo red, srpski režim uvodi posebne zakone i traži pojedinačno od svakog zaposlenog Albanca u državnim institucijama da potpiše, odnosno da se pismeno izjasni, da prihvata "mjere Republike Srbije". Ukoliko to ne uradi, biće otjeran sa posla. Oni koji su imali privatne radnje bili su obavezni da im firme budu ispisane ćirilićnim pismom.
Tadašnje rukovodstvo Gore koristi sve moguće mehanizme i stavlja se u službu velikosrpske politike koja u konačnici ima za cilj potpuno očišćenje Kosova od Albanaca i Muslimana. To je ista ona politika koja se prenosila s koljena na koljeno, onako kako su je zacrtali Vasa Čubrilović, Ivo Andrić, Stevan Moljević i drugi inspirisani idejom Ilije Garašanina iznijetom u poznatom projektu zvanom "Načertanije" u kojem je zagovarao etnički čistu Srbiju.
Krajnje nemoralno prema svojm komšijama s kojima kroz vjekove dijele isti prostor i sudbinu, ovoga puta ne samo da sprovode zakone Srbije, odnosno diktaturu, već su mnogo okrutniji i bezobzirniji ne bi li za sebe obezbijedili bolje pozicije.
U vrijeme ovih događaja Goru obilazi veliki broj naučnika instituta "Jovan Cvijić" iz Beograda koji za svoj projekat prikupljaju građu na terenu te angažuju i stomatologa Haruna Hasanija, rođenog u selu Baćka. Njihova namjera je bila da se izvrše istraživanja i prikupe naučni dokazi za projekat poznat po skraćenici GOS, (Gora Opolje i Sredačka Župa), koji je u stvari bio projekat sa čisto asimilatorskim namjerama.
Cilj istraživanja je bio da se pronađe dovoljno argumenata koji će ići u prilog tvrdanjama o Gorancima kao "najstarijim Srbima" koji su vjekovima odoljevali poturčavanju i veoma kasno primili islam. Ovim istraživanjem i aktivnostima na podupiranju ovog projekta definitivno će biti stvoren jaz između Goranaca i Opoljaca.
U to vrijeme počinje i promovisanje Goranaca u zasebnu etničku grupu koja će biti izdvojena iz Muslimanskog naroda i, po njima, vraćena starim pravoslavnim korijenjima. Na razne načine promoviše se kultura koja je u po njima "autentična srpskoj kulturi". U Tršiću se promoviše goranska svadba, a granice Srbije na ovom dijelu Kosova pojačavaju se lojalnim građanima iz Gore, kao najboljim čuvarima srpske džave.
Paralelno sa ovim događanjima, jedan dio intelektualaca prepoznaje srpske namjere i koristi priliku uvođenja višepartijskog sistema, te se početkom 90-tih godina prošlog vijeka uključuje u SDA, koja je u tom periodu formirana u BIH, a na Kosovu prepoznata kao jedina politička snaga koja se zalaže za ostvarivanje nacionalnih interesa Muslimana. Uprkos dinamici koju je rukovodstvo Opštine nametalo i pritiscima koje je vršilo nad svojim komšijama, uz opravdanje da je naredba stigla iz Srbije, aktivisi SDA održavaju kontakte sa Opoljcima (što će se kasnije pokazati veoma korisnim, naročito nakon rata na Kosovu kada nije došlo do većih konflikata). Bezbjednost je u tom trenutku garantovana samo pristalicama SPS-a. Svi koji nisu sa njima bili su "Alternativa", kako je nazivan porket Ibrahima Rugove u tom periodu. Iako je partija SDA bila uredno registrovana, svima njima, a bilo ih je dosta u tom periodu, je zbog političkog djelovanja bila ugrožena bezbjednost.
Pored Albanaca iz Opolja koji se istjeruju sa posla pod izgovorom da ne žele da potpišu i prihvate mjere Republike Srbije, istjeruju se i pojedini Muslimani iz Gore koji pokušavaju da realno gledaju na situaciju u opštini. Zbog neslaganja odnosom prema Albancima sa posla je istjeran Sulejman Seferi iz Restelice, a direktor Osnovne škole u Kruševu, Sadik Idrizi, smijenjen sa te pozicije nakon mitinga SDA održanog u Restelici 18. novembra 1990. godine. A zbog teksta "Nastavlja se nasilje i teror u Gori", objavljenog u sarajevskom nedjeljniku "Muslimanski glas", u kojem opisuje napetu i dramatičnu situaciju u Gori, kažnjen je sa četiri mjeseca zatvora. Mnogi su situaciju vidjeli kao takvu, ali malo njih je javno smjelo progovoriti o tome. U inkriminisanom tekstu je, između ostalog, navedeno i sljedeće:
"U Muslimaskoj Gori djeluju dvije partije – jedna totalitarna (SPS) i druga demokratska (SDA). Najnovije nasilje nad Muslimanaima Gore izvršeno je ovih dana kada su skoro sva sredstva informisanja objavila vijest da su Goranci proslavili Božić. I ova vijest je distibuirana preko velikog munafika i fukare Rustema Karanfilovića, dopisnika srpskog radija Prištine. Sve se to uklapa u crne planove srbijanske politike. To je početak ostvarivanja teze o Srbima muslimanske vjeroispovesti. Pomenuti novinar nikada do sada nije izgovorio riječ Musliman. Ni riječi nije progovorio o bajramskim proslavama koje su organizovane prošle godine širom Gore.
Gora je daleko od ratišta ali ne i daleko od rata. Veliki broj Muslimana je u vojsci. Drugi, manji broj, je u rezervi. U rezervi su odvedeni oni koji su radili u Beogradu, Vojvodini, Crnoj Gori. Do sada je nekoliko njih poginulo. Ima poginulih i na drugoj strani, od onih koji su se zatekli u Hrvatskoj. A u samoj Gori teror i nasilje. Ovih dana je došlo do velike tuče između vojnika i mladića iz Restelice. Većini vojnika je isteko vojni rok pa su pod platom. Svakodnevno pijanče po kafanama. Krivica je bačena na omladince sela.
U Restelicu je smijenjen i direktor škole Sulejman Seferi zato što je dozvolio da se u školi održi skup na kojem je govorio Irfan Ajanović. U Rapči je izvršen pretres od strane policije u kući Mehmeta Hamza, potpredsjednika SDA za Goru. Zašto se ovo događa u Restelici i Rapči? Zato što su ova sela najjača uporiša SDA i zato što je kod ovih ljudi čvrsta muslimanska svijest.
Ostaće zapamćen predizborni plakat u Restelici, najvećem selu Gore. Ispod slike Slobodana Miloševića i Redžepa Hodže pisalo je 'Mi smo Muslimani'. Time se kontriralo plakatu SDA. To je tada trebalo tako. A sada? Redžep Hodža skače na svaki nastup naših poslanika. Teško nama ako ne budemo jaki u vjeri. Bosna je daleko. A i ona je zaokupljena svojim problemima. Do sada su naši četiri puta u posljednjih 80 gidina kretali u 'madžir' (muhadžirluk). Valjda neće i peti put."
(Autori teksta: Sadik Idrizi i Safet Kuši)
Sa političkim neistomišljenicima koji rade van Gore opštinska vlast Gore se obračunava na drugačiji način, koristi korespondenciju, odnosno šalje pisma predsjednicima opština u kojima oni privređuju. Kažnjavaju se svi koji misle drugačije. Pritisak se vrši na razne načine. Opštinska vlast u Dragašu ne bira sredstva da pokaže svoju lojalnost aktuelnom režimu.
Miting SDA u Restelici je bio prva ozbiljnija provjera. Tada je došlo do napada onih koji bezrezervno podržavaju vlast u Beogradu na one koji su protiv toga. Bio je to sukob dvije koncepcije, odnosno onih koji imaju osjećaj za pravdu i onih koji bezrezervno podržavaju režim u Beogradu. U toj podjeli učestvuje i policija opštine Gora. U Globočici je sačekana kolona automobila i organizovno kamenovana sa ciljem da se unese strah među onima koji nisu sa njima, te da se kazne "zavedeni građani". Kako bi se do kraja distancirali od politike SDA, a time i od vjere, prilikom napada na kolonu, neki napadači mašu i krstovima što je potpuo zbunilo goste iz Novog Pazara i drugih djelova Kosova, jer im je rečeno ili su od ranije znali, da u Gori žive samo Muslimani.
Počinju i pretresi kuća aktivista SDA. U Rapči policija, uz asistenciju više bornih kola, pretresa kuću Zebura Lutvije, trgovca, zaposlenog u prodavnici "Koritnik". Tendencionozno se vrši pritisak na sve one koji nisu članovi SPS-a. Političke sigurnosti nema, a političkim aktivistima iz redova SDA je ugrožena lična i imovinska sigurnost.
Sve ove aktivnosti su koordinirane od strane opštinskog rukovodstva koje nema sažaljenja prema svojim komšijama iz Opolja, te je većina njih istjerana s posla. Novoformirana opština Gora se permanentno oglašava u medijama, naročito na RTS-u, i daje podršku svom vođi koji u tom periodu vodi rat u Bosni protiv Muslimana. Napetost unutar zajednice raste.
U nekoliko sela u Gori dolazi do tuča između omladinaca i pripadnika graničnih jedinica Vojske Jugoslavije. Sastav graničara po karaulama postaje monoetnički a netrpeljivost u selima u čijoj blizini postoje karaule raste. U selu Restelica dolazi do tuče u kojoj je bilo i pucnjave. Na sreću nije bilo žrtava, a vojnici su zadobili teže povrede. Također, u selu Krstac dolazi do tuče između vojnika i omladine, zato što su pijani vojnici vršili nuždu po zidovima džamije.
Početak rata u Hrvatskoj obilježen je brojnim mobilizacijama ljudi porijeklom iz Gore koji su se u to vrijeme nalazili u Srbiji. Propaganda je učinila svoje. "Ako ste naši i ako ste lojalni, s nama na front", tako su govorili građanima iz Gore u trenutku uručivanja poziva za odlazak na front i na ratišta koja su otvarana širom Jugoslavije. Tako je bilo i sa vojnicima. Pored Srba, samo su Goranci bili pozivani u vojsku. Rezultat toga je i nekoliko poginulih mladih vojnika u ratnim avanturama koje je vodila Srbija, dok je Milošević ponavljao da "Srbija nije u ratu".
Vlast u Dragašu je bila ubijeđena u lojalnost građana Gore i njihovu privrženost Srbiji. Mada su Bošnjaci i Albanci bojkotovali odlazak u vojsku, za Gorane je taj čin bio normalan. U tom periodu, pored lične bezbjednosti odvođenjem naših građana u prve borbene redove u Slavoniju i Baranju, ugrožena je i njihova ekonomka sigurnost. Oduzimaju im se poslovni objekti i protjeruju se iz ratom zahvaćenih područja.
Na karaulama dezertiraju vojnici porijeklom iz Bosne i Hrvatske uz pomoć naših ljudi koji žive u pograničnim selima. Rasulo i nemoral među vojnicima koji su čuvali državnu granicu je sve veći, a broj incidenata se povećavao iz dana u dan. Graničari više nisu ličili na vojnike JNA.
U proljeće 1991. godine ubijen je Ramadan Mustafa iz Košarišta, sela u blizini granice koje je voljom velikih sila ostalo u Albaniji. Prema kazivanju mještana sela, Ramadan je svaki dan donosio vojnicima cigarete koje su oni kasnije preprodvali mještanima Gore. Jednog dana je došlo do smjene vojnika i on je ubijen kako se ne bi saznalo da je vršen šverc. Po selima su počele i pljačke. Krade se stoka iz štala, veš sa žica i druge stvari i prodaju se mještanima susjednih sela u Albaniji. Iako su karaule bile pune vojnika, broj krađa se povećavao, jer je i jedan broj vojinika učestvovao u njima u saradnji sa lokalnim grupama, a ukradene stvari su prodavali u Albaniji.
Poučeno iskustvom i situacijom nastalom nakon povlačenja Turske sa ovih prostora, stanovništvo je bilo svjesno da Goru nema ko istinski da zaštiti. I u prošlosti, u vrijeme i nakon balkanskih ratova, stanovništvo Gore je bilo izloženo svim vidovima diskriminacije. I tada je u velikoj mjeri bila ugožena lična i imovinska sigurnost, dok o političkoj sigurnosti nisu smjeli ni razmišljati.
Iz tih razloga je narod Gore priče o novom svjetskom poretku i nagovještaj raspada Jugoslavije doživljavo sa strahom i zebnjom, ne želeći da i ovog puta bude dijeljen i diskriminisan. I ranije su se krupne društvene, ekonomske i političke promjene na Balkanu reflektovale na stanovništvo Gore. To je bio razlog za zebnju koju je ovaj narod imao i plašio se da rasturanjem Jugoslavije ne postane nečiji plijen, ili pak ponovo ne posluži za potkusurivanje u mogućoj novoj podjeli teritorija.
Mada nastanjen na krajnjem jugu Kosova i okružen visokim planinama, narod Gore je uvijek nekome bio potreban za zadovoljavanje interesa, naročito Srbiji. Ona ga je, nakon masakara koje je izvršila u selima Gore u balkanskim ratovima, natjerala da napiše molbu ministarskoj koferenciji u Hagu i radnoj grupi koja je radila na razgraničenju između Albanije i kraljevine SHS da navodno želi da živi u Kraljevini.
U molbi se kaže: "Nalazeći se u ovim krševitim gorama, pre pa i sad, naš jedini izvor za opstanak je naša stoka, koja nas ne bi mogla izdržavati bez ravnica i polja Kraljevine Srbije, te nam je opstanak onemogućen bez nje. Zato molimo pretpostavljene srpske vlasti, da se ova naša želja i molba dostavi svim nadležnim vlastima, pa i gospodinu Ministru, Predsedniku i molimo da se uzme u svaku zaštitu kao svoje lojalne i ispravne građane. A mi se obavezujemo da ćemo svuda i na svakom mestu svom svojom snagom braniti Srpske interese, kao najodaniji i najlojalniji njeni građani, koliko nam moći i snaga dozvoljava kako materijalno, tako i moralno...". Ovaj dio molbe smo postavili kako bi se na osnovu strukture sastava vidjelo da je molba napisana u Beogradu, i da je potpisana nakon obećanja, i novčanih manipulacija. Jer sam narod na tim teritorijama, nakon skoro polumilenijumske osmanske vladavine, nikako nije želio srpsku vlast. Naročito ne u oblastima Dukađina, Ljume, Opolja i Gore, gdje su nezampaćeni zločini izvršeni par godina prije toga i ostavili neizbrisiv trag u pamćenju naroda.
Nažalost, slutnje su se ovoga puta obistinile. Narod Gore je opet zloupotrijebljen od strane Srbije. Formiranjem paralelnih struktura u Gori Srbija je ojačala svoju poziciju u pregovorima sa Kosovom, dok pojedinci iz redova goranskog naroda, prije svega zarad ličnog interesa, ostavljaju ljagu na svoja pokoljenja i narod koji će cijelog života nositi teret izdaje, a historija pisati o kolektivnoj krivici.
Nakon svega što mu se dogodilo u periodu raspada Jugoslavije i nakon rata na Kosovu, duboko smo vjerovali da je došlo vrijeme za "katarzu", koja je bila neophodna naročito onima koji su slijepo sljedili politiku kojoj se sudi u Hagu. Nažalost, srpska UDBA je bila jača od toga i ponovo uspjela da ih prevari.
Prostor nekadašnje Jugoslavije na kojem je narod Gore ostvarivao ekonomsku egzisteniju, ratovima i promjenom granica sužavao se, dok se kod ljudi pojačavao opravdani strah i strepnja, koja se naslućivala kod ljudi zbog gubitka ekonomske sigurnosti.
Neosporna je činjenjica da za više od pedeset godina na prostorima Gore gotovo ništa nije urađeno što bi stvorilo ekonomsku sigurnost, zaustavilo migraciju, i osiguralo opstanak. Narod je bio svjestan da godinama ništa nije ulagano u Goru, jer se jednostavno htio sačuvati negativni epitet o ovom narodu na koji se gledalo sa simpatijama i čiji je brend bio "gurbet". To je bio i glavni razlog straha kod ljudi, koji je bio opravdan i realan.
I nakon odvajanja opštine, ekonomska situacija se nije poboljšala. Broj radnika je povećan jedino u institucijama koje su Albanci napustili. Na polju infrastrukture tih godina gotovo ništa nije urađeno, premda je Gora u tom periodu imala i poslanika u Skupštini Srbije, Redžepa Hodžu iz Restelice, koji je kao kandidat SPS-a pobijedio na izborima. Povećava se migracija koju prati i smanjenje stočnog fonda u opštini. Naročito opada i slabi ovčasrtvo, na kojem je bila zasnovana razvojna strategija opštine. Poljoprivredno preduzeće "Šarproizvodi" ne uspjeva da kroz razvoj ovčarstva omogući egzistenciju građanima Gore. Samostalna opština umjesto da se bavi strategijom zapošljavanja, što je bio uslov opstanka na ovim prostorima, ona se fokusira na političku podršku Miloševiću, što će u kasnijem periodu ugroziti bezbjednost stanovnika Gore.
Tokom ratova na prostorima nekadašnje Jugoslavije stradao je ili nestao veliki broj Gorana (stanovnika Gore). Jedan broj je stradao u ratovima u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, drugi tokom NATO bombardovanja 1999. godine. Među ubijenima i nestalima najveći broj su bili civili, ali je bilo i onih koji su stradali kao dio regularne vojske.
Ovdje donosimo imena 11 civilnih žrtava porijeklom iz Gore, ubijenih i nestalih na prostoru Kosova u periodu od 1999. do 2003. godine. Svi ubijeni i nestali su civili i većina su stradali (ubijeni su ili kidnapovani) u svom domu, na radnom mjestu, na pijaci. Najviše ubijenih je bilo u Dragašu (3), Suvoj Reci (2), Mitrovici (2), te po jedan u Prizrenu, Lipljanu, Prištini i Dečanima.
Do danas nije pronađen niti jedan počinilac ovih kriminalnih djela i niko nije odgovarao za izvršene zločine.
Civilne žrtve iz Gore u periodu 1999-2003. na prostoru Kosova:
Vehapi Rahim, porijeklom iz Zlipotoka, ubijen aprila 1999. godine od strane paramilitaraca u Mitrovici.
Beljulji Zuljfikar, porijeklom iz Orčuše, ubijen 7.7.1999. u Lipljanu na pijaci (navodno što je govorio srpski).
Safeti Vajdin i Safeti Abiba, bračni par porijeklom iz Mlika. Držali su kiosk u Suvoj Reci. Kidnapovani su, a kasnije njihova tijela pronađena mrtva.
Sadula Faridin, porijeklom iz Ljubošte, nestao jula 1999. Kidnapovan u Dečanima. I dalje nema traga o njemu.
Skenderi Đumret, porijeklom iz Vranište, kidnapovan i pronađen mrtav u Prizrenu 15.8.1999. godine.
Đuljderan Maksut, porijeklom iz Broda, kidnapovan 1999. godine u Prištini. I dalje nema traga o njemu.
Aslani Mendur, porijeklom iz Vranište, ubijen 10.2.2000. godine. Pronađen mrtav u blizini KEK-a, gdje je radio. U noći kada je ubijen, bio je dežuran na radnom mjestu.
Rahte Irfan, porijeklom iz Dragaša, podlijegao povredama 6.3.2001. godine nakon podmetanja eksplozivne naprave u porodičnoj kući u centru Dragaša. Bio je zaposlen u Domu zdravlja u Dragašu.
Mustafa Saljidin, porijeklom iz Donjeg Krsteca, ubijen 31.12.2002. godine na kućnom pragu u rodnom selu. Pogođen je sa dva hica iz vatrenog oružja i preminuo na putu prema bolnici u Prizrenu. Bio je zaposlen u Domu zdravlja u Dragašu.
Rašiti Kadrija, porijeklom iz Radeše, poginuo od eksplozije bombe u Mitrovici 22.7.2003. godine. Bio je slučajna žrtva obračuna.
(Izvod iz magistarske teze "Bezbjednost građana Gore na tromeđi Kosova, Makedonije i Albanije od 1912-2012. godine", autora Uzaira Hamze)
Izvor: Gorapress
Nakon čuvene izjave Vinka Hafnera na sjednici Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije održanoj 17. i 18. oktobra 1988. godine: "Druže Slobodane, razmislite dobro kojim ćete putem ići, razmislite druže Slobodane", i neizglasavanja povjerenja Dušanu Čkrebiću, članu Predsjedništva CK SKJ, i odbijanja Slobodana Miloševića da se odluka izvrši, krenulo se svom žestinom na razbijanje partijskih i državnih institucija Jugoslavije.
Osokoljen "pobjedama" u godini kada se dogodio "narod" i održan "najmiting" na Ušću, uz prisustvo dva miliona ljudi, Slobodan Milošević će uputiti poruke:
"Nije vreme za tugu, već za borbu. Pobedićemo bez obzira što se i danas kao i nekad protiv Srbije udružuju njeni neprijatelji van zemlje sa onima u zemlji. Svaki narod ima onu ljubav koja večno greje srce. Za Srbiju to je Kosovo. Zato će Kosovo ostati u Srbiji."
A nakon četrnaestog vanrednog kongresa SKJ koji je održan od 20-22. januara 1990. godine definitivno je prekinuta vladavina SKJ.
Ratna događanja koja su pratila raspad SFRJ bila su razorna za cijelu regiju. Prije tačno dvadeset i tri godine (1990) u tadašnjim republikama SFRJ održani su prvi višestranački izbori – bio je to početak kraja Jugoslavije.
U Sloveniji, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i Makedoniji pobijedili su zagovornici većeg stepena nezavisnosti republika, a u Srbiji i Crnoj Gori pristaše jačanja centralizovane države. Na nekoliko sastanaka se razgovara o budućnosti jugoslavenske države – bez konkretnih rezultata. Hrvatska i Slovenija podnose nacrt novog Ustava, kojim se predviđa transformacija jugoslavenske federacije u konfederaciju.
10. marta 1991. u sjedištu JNA u Beogradu održava se dramatična sjednica Predsjedništva Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ). JNA od Predsjedništva zahtijeva proglašenje vanrednog stanja, kako bi vojska mogla intervenirati i zaustaviti nemire u Sloveniji i Hrvatskoj. Srbija, Crna Gora, Kosovo i Vojvodina podržali su zahtjev, a Hrvatska, Slovenija, Makedonija i Bosna i Hercegovina bili su protiv. Zahtjev je time odbijen.
Hrvatska i Slovenija proglašavaju nezavisnost. Slovenija istog dana (25. juna) preuzima kontrolu nad svojim granicama. Nakon održavanja referenduma, i Makedonija 19. novembra 1991. proglašava nezavisnost.
26. juna 1991. godine JNA napada Sloveniju kako bi se spriječilo njezino odvajanje od Jugoslavije. Iz Beograda polijeću borbeni avioni tipa MIG-29 i bombarduju aerodrom u Ljubljani. Takozvani "desetodnevni rat" je završen sporazumom sklopljenim na Brionima uz posredovanje Evropske zajednice.
Nakon referenduma održanog 1. marta 1992. godine i Bosna i Hercegovina proglašava nezavisnost. Dolazi do vojnih sukoba između bosansko-hercegovačkih Srba na jednoj, te Hrvata i Bošnjaka na drugoj strani. JNA 5. aprila zauzima sarajevski aerodrom, čime počinje višegodišnja opsada glavnog grada BiH. Nakon što je Evropska zajednica priznala nezavisnost Bosne i Hercegovine, u cijeloj zemlji izbijaju žestoke borbe.
U novonastaloj situaciji komunisti Gore su se veoma brzo transformisali, odnosno izvršili političku diferencijaciju, kako su oni tada govorili, i kompletno prešli u SPS. Paralelno sa procesom "događanje naroda", u Gori su tekle pripreme za formiranje samostalne opštine Gora.
Okolnosti i politička situacija u Gori diktirani su i usmjeravani u pravcu odvajanja opštine Dragaš, odnosno formiranja zasebne opštine Gora. U momentima formiranja i odvajanja opštine, albanski politički pokret pod vođstvom Ibrahima Rugove već je bio profiliran i čvrst u namjeri da osigura potpunu nezavisnost Kosova od Srbije, odnosno osigura ravnopravnost sa ostalim republikama. Iz tih razloga su stanovnici Opolja bili veoma pasivni jer nisu prihvatali odluke koje su dolazile iz Srbije.
A odluka o odvajanju opštine u tom trenutku opravdavana je izgovorom da će opština biti osigurana i za Albance u Opolju, za koju su oni ranih osamdesetih godina u dva navrata podnosili zahtjeve tražeći zasebnu opštinu sa sjedištem u selu Brodosavce. Ovoga puta rukovodstvo je formalno nudilo opštinu, jer je bilo uvjereno da Albanci neće prihvatiti odluke koje dolaze od strane Srbije, nakon ukidanja autonomije, 28. marta 1989. godine, i zavođenja diktature na Kosovu.
Poznato je da je tadašnja vlast u Gori među prvima podržala amandmane na ustav Srbije kojim je oduzeta autonomija Albancima i uvedena diktatura. Svi ovi nepromišljeni potezi tadašnjeg rukovodstva Gore će u kasnijem periodu raspada Jugoslavije, kao i u procesu proglašenja nezavisnosti Kosova, uticati na sigurnost stanovnika Gore. Prvi put je narod Gore, nakon viševjekovnog zajedničkog života i borbe za opstanak na ovim prostorima sa Opoljcima, uvučen u sukob zarad interesa srpske politike. Kako bi zaveo red, srpski režim uvodi posebne zakone i traži pojedinačno od svakog zaposlenog Albanca u državnim institucijama da potpiše, odnosno da se pismeno izjasni, da prihvata "mjere Republike Srbije". Ukoliko to ne uradi, biće otjeran sa posla. Oni koji su imali privatne radnje bili su obavezni da im firme budu ispisane ćirilićnim pismom.
Tadašnje rukovodstvo Gore koristi sve moguće mehanizme i stavlja se u službu velikosrpske politike koja u konačnici ima za cilj potpuno očišćenje Kosova od Albanaca i Muslimana. To je ista ona politika koja se prenosila s koljena na koljeno, onako kako su je zacrtali Vasa Čubrilović, Ivo Andrić, Stevan Moljević i drugi inspirisani idejom Ilije Garašanina iznijetom u poznatom projektu zvanom "Načertanije" u kojem je zagovarao etnički čistu Srbiju.
Krajnje nemoralno prema svojm komšijama s kojima kroz vjekove dijele isti prostor i sudbinu, ovoga puta ne samo da sprovode zakone Srbije, odnosno diktaturu, već su mnogo okrutniji i bezobzirniji ne bi li za sebe obezbijedili bolje pozicije.
U vrijeme ovih događaja Goru obilazi veliki broj naučnika instituta "Jovan Cvijić" iz Beograda koji za svoj projekat prikupljaju građu na terenu te angažuju i stomatologa Haruna Hasanija, rođenog u selu Baćka. Njihova namjera je bila da se izvrše istraživanja i prikupe naučni dokazi za projekat poznat po skraćenici GOS, (Gora Opolje i Sredačka Župa), koji je u stvari bio projekat sa čisto asimilatorskim namjerama.
Cilj istraživanja je bio da se pronađe dovoljno argumenata koji će ići u prilog tvrdanjama o Gorancima kao "najstarijim Srbima" koji su vjekovima odoljevali poturčavanju i veoma kasno primili islam. Ovim istraživanjem i aktivnostima na podupiranju ovog projekta definitivno će biti stvoren jaz između Goranaca i Opoljaca.
U to vrijeme počinje i promovisanje Goranaca u zasebnu etničku grupu koja će biti izdvojena iz Muslimanskog naroda i, po njima, vraćena starim pravoslavnim korijenjima. Na razne načine promoviše se kultura koja je u po njima "autentična srpskoj kulturi". U Tršiću se promoviše goranska svadba, a granice Srbije na ovom dijelu Kosova pojačavaju se lojalnim građanima iz Gore, kao najboljim čuvarima srpske džave.
Paralelno sa ovim događanjima, jedan dio intelektualaca prepoznaje srpske namjere i koristi priliku uvođenja višepartijskog sistema, te se početkom 90-tih godina prošlog vijeka uključuje u SDA, koja je u tom periodu formirana u BIH, a na Kosovu prepoznata kao jedina politička snaga koja se zalaže za ostvarivanje nacionalnih interesa Muslimana. Uprkos dinamici koju je rukovodstvo Opštine nametalo i pritiscima koje je vršilo nad svojim komšijama, uz opravdanje da je naredba stigla iz Srbije, aktivisi SDA održavaju kontakte sa Opoljcima (što će se kasnije pokazati veoma korisnim, naročito nakon rata na Kosovu kada nije došlo do većih konflikata). Bezbjednost je u tom trenutku garantovana samo pristalicama SPS-a. Svi koji nisu sa njima bili su "Alternativa", kako je nazivan porket Ibrahima Rugove u tom periodu. Iako je partija SDA bila uredno registrovana, svima njima, a bilo ih je dosta u tom periodu, je zbog političkog djelovanja bila ugrožena bezbjednost.
Pored Albanaca iz Opolja koji se istjeruju sa posla pod izgovorom da ne žele da potpišu i prihvate mjere Republike Srbije, istjeruju se i pojedini Muslimani iz Gore koji pokušavaju da realno gledaju na situaciju u opštini. Zbog neslaganja odnosom prema Albancima sa posla je istjeran Sulejman Seferi iz Restelice, a direktor Osnovne škole u Kruševu, Sadik Idrizi, smijenjen sa te pozicije nakon mitinga SDA održanog u Restelici 18. novembra 1990. godine. A zbog teksta "Nastavlja se nasilje i teror u Gori", objavljenog u sarajevskom nedjeljniku "Muslimanski glas", u kojem opisuje napetu i dramatičnu situaciju u Gori, kažnjen je sa četiri mjeseca zatvora. Mnogi su situaciju vidjeli kao takvu, ali malo njih je javno smjelo progovoriti o tome. U inkriminisanom tekstu je, između ostalog, navedeno i sljedeće:
"U Muslimaskoj Gori djeluju dvije partije – jedna totalitarna (SPS) i druga demokratska (SDA). Najnovije nasilje nad Muslimanaima Gore izvršeno je ovih dana kada su skoro sva sredstva informisanja objavila vijest da su Goranci proslavili Božić. I ova vijest je distibuirana preko velikog munafika i fukare Rustema Karanfilovića, dopisnika srpskog radija Prištine. Sve se to uklapa u crne planove srbijanske politike. To je početak ostvarivanja teze o Srbima muslimanske vjeroispovesti. Pomenuti novinar nikada do sada nije izgovorio riječ Musliman. Ni riječi nije progovorio o bajramskim proslavama koje su organizovane prošle godine širom Gore.
Gora je daleko od ratišta ali ne i daleko od rata. Veliki broj Muslimana je u vojsci. Drugi, manji broj, je u rezervi. U rezervi su odvedeni oni koji su radili u Beogradu, Vojvodini, Crnoj Gori. Do sada je nekoliko njih poginulo. Ima poginulih i na drugoj strani, od onih koji su se zatekli u Hrvatskoj. A u samoj Gori teror i nasilje. Ovih dana je došlo do velike tuče između vojnika i mladića iz Restelice. Većini vojnika je isteko vojni rok pa su pod platom. Svakodnevno pijanče po kafanama. Krivica je bačena na omladince sela.
U Restelicu je smijenjen i direktor škole Sulejman Seferi zato što je dozvolio da se u školi održi skup na kojem je govorio Irfan Ajanović. U Rapči je izvršen pretres od strane policije u kući Mehmeta Hamza, potpredsjednika SDA za Goru. Zašto se ovo događa u Restelici i Rapči? Zato što su ova sela najjača uporiša SDA i zato što je kod ovih ljudi čvrsta muslimanska svijest.
Ostaće zapamćen predizborni plakat u Restelici, najvećem selu Gore. Ispod slike Slobodana Miloševića i Redžepa Hodže pisalo je 'Mi smo Muslimani'. Time se kontriralo plakatu SDA. To je tada trebalo tako. A sada? Redžep Hodža skače na svaki nastup naših poslanika. Teško nama ako ne budemo jaki u vjeri. Bosna je daleko. A i ona je zaokupljena svojim problemima. Do sada su naši četiri puta u posljednjih 80 gidina kretali u 'madžir' (muhadžirluk). Valjda neće i peti put."
(Autori teksta: Sadik Idrizi i Safet Kuši)
Sa političkim neistomišljenicima koji rade van Gore opštinska vlast Gore se obračunava na drugačiji način, koristi korespondenciju, odnosno šalje pisma predsjednicima opština u kojima oni privređuju. Kažnjavaju se svi koji misle drugačije. Pritisak se vrši na razne načine. Opštinska vlast u Dragašu ne bira sredstva da pokaže svoju lojalnost aktuelnom režimu.
Miting SDA u Restelici je bio prva ozbiljnija provjera. Tada je došlo do napada onih koji bezrezervno podržavaju vlast u Beogradu na one koji su protiv toga. Bio je to sukob dvije koncepcije, odnosno onih koji imaju osjećaj za pravdu i onih koji bezrezervno podržavaju režim u Beogradu. U toj podjeli učestvuje i policija opštine Gora. U Globočici je sačekana kolona automobila i organizovno kamenovana sa ciljem da se unese strah među onima koji nisu sa njima, te da se kazne "zavedeni građani". Kako bi se do kraja distancirali od politike SDA, a time i od vjere, prilikom napada na kolonu, neki napadači mašu i krstovima što je potpuo zbunilo goste iz Novog Pazara i drugih djelova Kosova, jer im je rečeno ili su od ranije znali, da u Gori žive samo Muslimani.
Počinju i pretresi kuća aktivista SDA. U Rapči policija, uz asistenciju više bornih kola, pretresa kuću Zebura Lutvije, trgovca, zaposlenog u prodavnici "Koritnik". Tendencionozno se vrši pritisak na sve one koji nisu članovi SPS-a. Političke sigurnosti nema, a političkim aktivistima iz redova SDA je ugrožena lična i imovinska sigurnost.
Sve ove aktivnosti su koordinirane od strane opštinskog rukovodstva koje nema sažaljenja prema svojim komšijama iz Opolja, te je većina njih istjerana s posla. Novoformirana opština Gora se permanentno oglašava u medijama, naročito na RTS-u, i daje podršku svom vođi koji u tom periodu vodi rat u Bosni protiv Muslimana. Napetost unutar zajednice raste.
U nekoliko sela u Gori dolazi do tuča između omladinaca i pripadnika graničnih jedinica Vojske Jugoslavije. Sastav graničara po karaulama postaje monoetnički a netrpeljivost u selima u čijoj blizini postoje karaule raste. U selu Restelica dolazi do tuče u kojoj je bilo i pucnjave. Na sreću nije bilo žrtava, a vojnici su zadobili teže povrede. Također, u selu Krstac dolazi do tuče između vojnika i omladine, zato što su pijani vojnici vršili nuždu po zidovima džamije.
Početak rata u Hrvatskoj obilježen je brojnim mobilizacijama ljudi porijeklom iz Gore koji su se u to vrijeme nalazili u Srbiji. Propaganda je učinila svoje. "Ako ste naši i ako ste lojalni, s nama na front", tako su govorili građanima iz Gore u trenutku uručivanja poziva za odlazak na front i na ratišta koja su otvarana širom Jugoslavije. Tako je bilo i sa vojnicima. Pored Srba, samo su Goranci bili pozivani u vojsku. Rezultat toga je i nekoliko poginulih mladih vojnika u ratnim avanturama koje je vodila Srbija, dok je Milošević ponavljao da "Srbija nije u ratu".
Vlast u Dragašu je bila ubijeđena u lojalnost građana Gore i njihovu privrženost Srbiji. Mada su Bošnjaci i Albanci bojkotovali odlazak u vojsku, za Gorane je taj čin bio normalan. U tom periodu, pored lične bezbjednosti odvođenjem naših građana u prve borbene redove u Slavoniju i Baranju, ugrožena je i njihova ekonomka sigurnost. Oduzimaju im se poslovni objekti i protjeruju se iz ratom zahvaćenih područja.
Na karaulama dezertiraju vojnici porijeklom iz Bosne i Hrvatske uz pomoć naših ljudi koji žive u pograničnim selima. Rasulo i nemoral među vojnicima koji su čuvali državnu granicu je sve veći, a broj incidenata se povećavao iz dana u dan. Graničari više nisu ličili na vojnike JNA.
U proljeće 1991. godine ubijen je Ramadan Mustafa iz Košarišta, sela u blizini granice koje je voljom velikih sila ostalo u Albaniji. Prema kazivanju mještana sela, Ramadan je svaki dan donosio vojnicima cigarete koje su oni kasnije preprodvali mještanima Gore. Jednog dana je došlo do smjene vojnika i on je ubijen kako se ne bi saznalo da je vršen šverc. Po selima su počele i pljačke. Krade se stoka iz štala, veš sa žica i druge stvari i prodaju se mještanima susjednih sela u Albaniji. Iako su karaule bile pune vojnika, broj krađa se povećavao, jer je i jedan broj vojinika učestvovao u njima u saradnji sa lokalnim grupama, a ukradene stvari su prodavali u Albaniji.
Poučeno iskustvom i situacijom nastalom nakon povlačenja Turske sa ovih prostora, stanovništvo je bilo svjesno da Goru nema ko istinski da zaštiti. I u prošlosti, u vrijeme i nakon balkanskih ratova, stanovništvo Gore je bilo izloženo svim vidovima diskriminacije. I tada je u velikoj mjeri bila ugožena lična i imovinska sigurnost, dok o političkoj sigurnosti nisu smjeli ni razmišljati.
Iz tih razloga je narod Gore priče o novom svjetskom poretku i nagovještaj raspada Jugoslavije doživljavo sa strahom i zebnjom, ne želeći da i ovog puta bude dijeljen i diskriminisan. I ranije su se krupne društvene, ekonomske i političke promjene na Balkanu reflektovale na stanovništvo Gore. To je bio razlog za zebnju koju je ovaj narod imao i plašio se da rasturanjem Jugoslavije ne postane nečiji plijen, ili pak ponovo ne posluži za potkusurivanje u mogućoj novoj podjeli teritorija.
Mada nastanjen na krajnjem jugu Kosova i okružen visokim planinama, narod Gore je uvijek nekome bio potreban za zadovoljavanje interesa, naročito Srbiji. Ona ga je, nakon masakara koje je izvršila u selima Gore u balkanskim ratovima, natjerala da napiše molbu ministarskoj koferenciji u Hagu i radnoj grupi koja je radila na razgraničenju između Albanije i kraljevine SHS da navodno želi da živi u Kraljevini.
U molbi se kaže: "Nalazeći se u ovim krševitim gorama, pre pa i sad, naš jedini izvor za opstanak je naša stoka, koja nas ne bi mogla izdržavati bez ravnica i polja Kraljevine Srbije, te nam je opstanak onemogućen bez nje. Zato molimo pretpostavljene srpske vlasti, da se ova naša želja i molba dostavi svim nadležnim vlastima, pa i gospodinu Ministru, Predsedniku i molimo da se uzme u svaku zaštitu kao svoje lojalne i ispravne građane. A mi se obavezujemo da ćemo svuda i na svakom mestu svom svojom snagom braniti Srpske interese, kao najodaniji i najlojalniji njeni građani, koliko nam moći i snaga dozvoljava kako materijalno, tako i moralno...". Ovaj dio molbe smo postavili kako bi se na osnovu strukture sastava vidjelo da je molba napisana u Beogradu, i da je potpisana nakon obećanja, i novčanih manipulacija. Jer sam narod na tim teritorijama, nakon skoro polumilenijumske osmanske vladavine, nikako nije želio srpsku vlast. Naročito ne u oblastima Dukađina, Ljume, Opolja i Gore, gdje su nezampaćeni zločini izvršeni par godina prije toga i ostavili neizbrisiv trag u pamćenju naroda.
Nažalost, slutnje su se ovoga puta obistinile. Narod Gore je opet zloupotrijebljen od strane Srbije. Formiranjem paralelnih struktura u Gori Srbija je ojačala svoju poziciju u pregovorima sa Kosovom, dok pojedinci iz redova goranskog naroda, prije svega zarad ličnog interesa, ostavljaju ljagu na svoja pokoljenja i narod koji će cijelog života nositi teret izdaje, a historija pisati o kolektivnoj krivici.
Nakon svega što mu se dogodilo u periodu raspada Jugoslavije i nakon rata na Kosovu, duboko smo vjerovali da je došlo vrijeme za "katarzu", koja je bila neophodna naročito onima koji su slijepo sljedili politiku kojoj se sudi u Hagu. Nažalost, srpska UDBA je bila jača od toga i ponovo uspjela da ih prevari.
Prostor nekadašnje Jugoslavije na kojem je narod Gore ostvarivao ekonomsku egzisteniju, ratovima i promjenom granica sužavao se, dok se kod ljudi pojačavao opravdani strah i strepnja, koja se naslućivala kod ljudi zbog gubitka ekonomske sigurnosti.
Neosporna je činjenjica da za više od pedeset godina na prostorima Gore gotovo ništa nije urađeno što bi stvorilo ekonomsku sigurnost, zaustavilo migraciju, i osiguralo opstanak. Narod je bio svjestan da godinama ništa nije ulagano u Goru, jer se jednostavno htio sačuvati negativni epitet o ovom narodu na koji se gledalo sa simpatijama i čiji je brend bio "gurbet". To je bio i glavni razlog straha kod ljudi, koji je bio opravdan i realan.
I nakon odvajanja opštine, ekonomska situacija se nije poboljšala. Broj radnika je povećan jedino u institucijama koje su Albanci napustili. Na polju infrastrukture tih godina gotovo ništa nije urađeno, premda je Gora u tom periodu imala i poslanika u Skupštini Srbije, Redžepa Hodžu iz Restelice, koji je kao kandidat SPS-a pobijedio na izborima. Povećava se migracija koju prati i smanjenje stočnog fonda u opštini. Naročito opada i slabi ovčasrtvo, na kojem je bila zasnovana razvojna strategija opštine. Poljoprivredno preduzeće "Šarproizvodi" ne uspjeva da kroz razvoj ovčarstva omogući egzistenciju građanima Gore. Samostalna opština umjesto da se bavi strategijom zapošljavanja, što je bio uslov opstanka na ovim prostorima, ona se fokusira na političku podršku Miloševiću, što će u kasnijem periodu ugroziti bezbjednost stanovnika Gore.
Tokom ratova na prostorima nekadašnje Jugoslavije stradao je ili nestao veliki broj Gorana (stanovnika Gore). Jedan broj je stradao u ratovima u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, drugi tokom NATO bombardovanja 1999. godine. Među ubijenima i nestalima najveći broj su bili civili, ali je bilo i onih koji su stradali kao dio regularne vojske.
Ovdje donosimo imena 11 civilnih žrtava porijeklom iz Gore, ubijenih i nestalih na prostoru Kosova u periodu od 1999. do 2003. godine. Svi ubijeni i nestali su civili i većina su stradali (ubijeni su ili kidnapovani) u svom domu, na radnom mjestu, na pijaci. Najviše ubijenih je bilo u Dragašu (3), Suvoj Reci (2), Mitrovici (2), te po jedan u Prizrenu, Lipljanu, Prištini i Dečanima.
Do danas nije pronađen niti jedan počinilac ovih kriminalnih djela i niko nije odgovarao za izvršene zločine.
Civilne žrtve iz Gore u periodu 1999-2003. na prostoru Kosova:
Vehapi Rahim, porijeklom iz Zlipotoka, ubijen aprila 1999. godine od strane paramilitaraca u Mitrovici.
Beljulji Zuljfikar, porijeklom iz Orčuše, ubijen 7.7.1999. u Lipljanu na pijaci (navodno što je govorio srpski).
Safeti Vajdin i Safeti Abiba, bračni par porijeklom iz Mlika. Držali su kiosk u Suvoj Reci. Kidnapovani su, a kasnije njihova tijela pronađena mrtva.
Sadula Faridin, porijeklom iz Ljubošte, nestao jula 1999. Kidnapovan u Dečanima. I dalje nema traga o njemu.
Skenderi Đumret, porijeklom iz Vranište, kidnapovan i pronađen mrtav u Prizrenu 15.8.1999. godine.
Đuljderan Maksut, porijeklom iz Broda, kidnapovan 1999. godine u Prištini. I dalje nema traga o njemu.
Aslani Mendur, porijeklom iz Vranište, ubijen 10.2.2000. godine. Pronađen mrtav u blizini KEK-a, gdje je radio. U noći kada je ubijen, bio je dežuran na radnom mjestu.
Rahte Irfan, porijeklom iz Dragaša, podlijegao povredama 6.3.2001. godine nakon podmetanja eksplozivne naprave u porodičnoj kući u centru Dragaša. Bio je zaposlen u Domu zdravlja u Dragašu.
Mustafa Saljidin, porijeklom iz Donjeg Krsteca, ubijen 31.12.2002. godine na kućnom pragu u rodnom selu. Pogođen je sa dva hica iz vatrenog oružja i preminuo na putu prema bolnici u Prizrenu. Bio je zaposlen u Domu zdravlja u Dragašu.
Rašiti Kadrija, porijeklom iz Radeše, poginuo od eksplozije bombe u Mitrovici 22.7.2003. godine. Bio je slučajna žrtva obračuna.
(Izvod iz magistarske teze "Bezbjednost građana Gore na tromeđi Kosova, Makedonije i Albanije od 1912-2012. godine", autora Uzaira Hamze)
Izvor: Gorapress
