Odgovor na pamflete o naučnom stvaralaštvu jednog danas najvećeg i najeminentnijeg naučnika u oblasti historijskih nauka – akademika dr. Ibrahima Pašića, profesora iz Sarajeva, naučnika koji je prvi hrabro izmijenio tok historije o Bošnjacima i naučno potvrdio bošnjački identitet i bošnjački kontinuitet od najstarijih vremena do danas.
Bošnjaci nisu izmišljeni narod, nisu bez korijena, nisu narod bez sopstvenog jezika, bez historije i bez tradicije, nisu etnički niti konfesionalni konvertiti. Oni su narod kao svi stari evropski narodi, dio su stare Evrope i njenih jezika. Bošnjaci ne stupaju na evropsku pozornicu tek u 15. vijeku, niti krajem 9. vijeka, po spisima Konstantina Porfirogenita. Oni su civilizacijska pojava još mnogo, mnogo prije tzv. nove ere, još od onih vremena kada su daleki bošnjački preci davali imena rijekama Bosna, Lašva, Neretva, Una, Drina, Bosut, Vrbas, Lim, Tara, Ibar; a zemljama Bosna, Zeta, Dalmacija, Dacija, pa čak i Trakija… Ovim su vodama i zemljama davali imena narodi koji su ih voljeli, smišljali o njima kultove i božanstva, iza sebe ostavljali piramide sunca, velike nekropole i stećke, kastele i kamene amorfne simbole, ostavljali nam sjećanje, riječi, čak i imena i prezimena – u kojima se mi danas prepoznajemo i identifikujemo. Biološkim kontinuitetom, tradicijom, supstratima u našem jeziku, kulturama i kultovima, humanizmom, apologijom zemlje čije je ime Bosna, potvrđujemo svoj identitet, svoje pravo na ovaj dio evropske zemlje, pravo da smo dio najstarije evropske populacije, da nas niko nije izmislio niti nas može izbrisati. Bošnjačke zemlje nisu leteći ćilimi, neće odletjeti nigdje iz Evrope – ostajale su tu gdje su i danas.
Podsjetimo se paradoksa, kako su nas tamo neki usitnjavali, ubacivali nas u tuđu historiju, brisali našu historiju, imenovali nas poturicama, Srbima, Crnogorcima, Hrvatima, muhamedovcima, ismailćanima, neopredijeljenima, Muslimanima (sa velikim M), mudžahedinima, zelenom transverzalom, čak i Muslim Slav. A mi smo bili Bošnjaci, postojani Bošnjaci. Čak su nam i one amorfne stele na nekrofilima bile bosanske//bošnjačke, čak su i one prirodne sunčeve i mjesečeve piramide bosanske, čak su nam i pjesme bosanske, one balade poput ''Hasnaginice'' i ''Omera i Merime''. A čije bi mogle biti i sevdalinke nego bosanske. a čiji bi mogli biti junaci Mujo i Halil, ili onaj Homer Avdo Međedović nego bosanski//bošnjački, a čiji bi mogao biti onaj mitski Alija Đeršelez nego bošnjački… A čija bi mogla biti najveća nekropola na svijetu – Srebrenica, nego bošnjačka. I samo zato što smo Bošnjaci, što nam je jezik bosanski, što nam je, kako zapisa onaj Dizdar Mak, ''Zemlja ponosna i prkosna''.
To što smo zemlja ponosna, potvrđivali su Bošnjaci životima, i naučno verifikovao, i utemeljio za sva buduća vremena, naš uvaženi akademik Ibrahim Pašić.
